Tante Pollewop staat naast haar juf en houdt haar hand stevig vast. Tussen alle mensen door vangen we een glimp op van haar gezicht. Het licht op en ze zegt iets tegen juf. Die laat haar niet gaan. Als we bij hen aangekomen zijn, stelt ze zich netjes voor en ze vraagt of ik de moeder van dochterlief ben. Als ik instemmend knik, zegt ze zachtjes: ‘Zo’n heerlijk kind, deze dame‘. Ik beaam het. Lief krijgt ook een hand, daarna schuift de kleine haar hand in de mijne en we kunnen gaan. Ik krijg nog een losse capuchon mee, die van haar jasje is getrokken in de vuur van een spel. Rugzak op en on y va.
Schoonzoon werkt vandaag toch thuis. Dat betekent dat we thee krijgen en er liggen chocolade pepernoten in de la, die verlekkerd in ogenschouw worden genomen. Ze wil vijf witte en twee bruine. Ik maak een kleurplaat van sinterklaas, maar mis duidelijk de gebruikelijke routine. Toen ik de groep nog had, maakte ik alle kleurplaten eigenhandig, eenvoudigweg omdat ik ze niet zo statig maar speels wilde hebben. Soms zeiden de kinderen wat ze er dan bij wilden. Ze hadden gretig aftrek. Het stimuleerde ook tot het maken van eigen kleurplaten. Voor elk project een paar nieuwe, maatgesneden.
Natuurlijk vroeg ze naar de Ipad, maar eerst ging ze tekenen op papier, die we met moeite tussen al de volle en halfvolle blaadjes nog konden vinden. Tussen neus en lippen door vertelde ze dat een meisje op school had gezegd dat ze kraste. KInderen zijn in het oordeel meedogenloos. Toch reageerde ze er naar mij toe vrij laconiek op en haalde haar schouders op. ‘Zo is het schat, gooi maar in mijn petje’, dacht ik. Daar begint al de invloed. Dat merkte ik ook toen ze tussen de lijntjes wilde kleuren. Langzaamaan wordt de vrijheid ingekaderd, willekeurig of onwillekeurig.
Op school was er een kind dat altijd direct naar de knutselhoek ging tijdens de inloop. Daar knipte en plakte, scheurde en tekende ze dat het een lieve lust was. Helaas was haar moeder er ook en die had nog al wat dwingende waarschuwingen voor haar. Pas op, denk aan je jurk, niet je handen vies maken, ga nou niet plakken, netjes kleuren hoor, nee, veel te veel lijm, we gaan nog niet verven, pas op je stapt erin, en dat twintig minuten lang. Na een aantal van dit soort sessies had ik een meisje dat niet meer wilde knutselen, haar jurk nuffig netjes wilde houden, haar lakschoentjes niet vies ging maken in de zandbak. Alle animo en zelfexpressie was er grondig uitgehaald.
Op ouderavonden vertelde ik altijd dat we een atelier waren. Dat kinderen zich soms te buiten gingen aan grote scheppingsdrang en dat dat alleen maar toe te juichen was. Advies: Oude kleren aan.
Tante Pollewop had er nog geen last van. Ze wachtte geduldig tot de tekenpen opgeladen was, iets wat ik expres wat langer liet duren en de middag vloog voorbij. Af en toe een sinterklaaslied er tussen door en verhalen te over. Op het laatst natuurlijk toch een paar tekeningen op het magische scherm. Alle lievelingskleuren kwamen langs.
Ze tekende vormen, een cirkel, rechthoek, driehoek, vierkant en natuurlijk een hart in mooie pastels met lollies ernaast. Daarna op een nieuw blad een Eenhoornlelie en een Zeemeerminlelie en schaterde het uit om de handen, die ze extra groot tekende en daarna natuurlijk ook nog ‘poepje’, een meisje met een roze hartje in haar hand en roze haren. De achtergrond was een vlag. Dat alles in de mooiste kleuren. Drie was genoeg en we wilden net aan de puzzel beginnen toen papa al weer naar beneden kwam en klaar was met werk.
Lief had de hele tijd gezellig aan tafel zitten lezen. Zo’n gemoedelijk huiselijk sfeertje. Een mooie tegenhanger voor de onrust in de buitenwereld.
Mijmeringen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.