Tot gauw

Na de drukke zaterdag, was er zondag geen tijd om uit te slapen. Om 12.00 uur zouden we in Wijk aan Zee met de familie boodschappen schrijven in het zand om ze door de golven mee te laten nemen naar de vader van de kinderen, die op z’n wolkje zijn 67e verjaardag vierde.

Zee is een geliefde plek van ons, altijd al geweest. Het is heerlijk om, bij een overvolle agenda of een hoofd dat over loopt, langs het strand te wandelen en uit te waaien. De weg naar Wijk toe was goed te doen. Een zonnetje begeleidde ons. Hoe meer we het stadje naderden, des te drukker werd de weg er naar toe, niet in de laatste plaats door heel veel geparkeerde auto’s langs de kanten. Waarom was het zo druk. Al gauw merkte we dat het vooral watersporters waren, die zich achter de auto aan het omkleden waren, of hun boards en surfplanken te voorschijn haalden. Met de troosteloze opdoemende staalfabrieken en hoogovens aan de linkerkant kreeg het toch een zwaarmoedig tintje.Grote zwarte rookpluimen werden uitgebraakt door de hoge schoorstenen. Zon was weggekropen achter een steeds toenemende grijs. Af en toe waren er ragfijne druppels. Al met al verdiende de omgeving niet de schoonheidsprijs.

Als eerste zagen we de globetrotters, die uitkeken over het water. Toen we een plek gevonden hadden op de overvolle parkeerplaats en uitstapten, blies er een adembenemende harde wind. Mistroostig was de entourage. We moesten een meter naar het paviljoen lopen en de wind stond pal op ons, blies alles wat aan lucht kon helpen, in ons gezicht. Wind tegen.

Ik was in de ochtend al heel moe geworden van het hoesten en eerlijk gezegd zakte de moed me een beetje in de schoenen toen ik naast de lastige weg er naar toe ook een strand zag vol kite-surfers, en vliegeraars, die met verve hun zeilen lieten bollen door de harde wind. Bij ons restaurant waar zoonlief een tafel had gereserveerd, stonden houten terrasstoelen aan de zijkant. Daar gingen we zitten wachten tot de rest zou komen. Tante Pollewop genoot met volle teugen van het zand, de filosoof had meer dan genoeg van die striemende wind en bleef bij ons zitten. In het zand vonden ze lange penveren van de meeuwen. Goed om zo dadelijk de boodschappen te schrijven.

Dochterlief kwam aanlopen met de hele familie in het kielzog. Inmiddels verschoof de klok al richting enen en we spraken af dat lief en ik de tafel zouden bewaken en dat zij de boodschappen zouden gaan schrijven. Met dat hoesten van mij en die harde wind was het niet te doen om het strand op te gaan.

Wij gingen naar binnen om met z’n tweeën aan de hele lange gereserveerde tafel plaats te nemen. Onder het genot van een thee namen we de omgeving op. Een sfeervol restaurant met veel plantengroen en leuke prulletjes om te bekijken.We zaten er goed, maar toch sijpelde spijt of teleurstelling door mijn hoofd om het vege lijf, dat me belette er bij te zijn. Dat meest intieme moment was toch het schrijven in het zand en de groepsknuffel erna, als we elkaar stevig vasthielden om het gevoelde gemis, dat nu weer even gestalte had gekregen.

Toen ze weer terugkwamen, kon ook voor ons het feest van samenzijn beginnen. In eerste instantie kwamen de telefoons op tafel, maar dochterlief had een rugzak vol moeilijke spelletjes meegenomen, zodat al snel iedereen daarmee aan de slag ging. Aan het hoofd van de tafel zaten zoonlief en zijn neef de filosoof een serieus spelletje Mastermind te doen, terwijl wij de wederwaardigheden doornamen.

De kaart was er een met vegetarische gerechten en veganistische gerechten voor het grootste deel en wat vleesgerechten. Heerlijk die verschuiving. Het eten was smaakvol en heerlijk.

De middag vloog om. Gelaafd in hart en ziel namen we afscheid van elkaar. Dag lieverds, tot gauw.