Verwonder je

Er staan voor vandaag twee bezoeken op het programma. De eerste is een bezoek aan de jarige schoonzus, waar we gelukkig ‘s middags al terecht kunnen en de tweede is een afspraak voor een etentje dat een half jaar geleden spontaan ontstond in een telefoongesprek. Ze staat al tijden in de agenda en we kijken er zeer naar uit. Hoe je je verheugen kan op iets.

De zonnige dag gisteren maakte veel goed. Alle regen verdween inderdaad als sneeuw voor de zon. Ik moest het linnen doek omwisselen, die ik de week ervoor gekocht had en die een missende hoek bleek te hebben, waardoor er niet op te schilderen viel omdat het niet meer te spannen was. Niets vervelender dan een slappe ondergrond. De vraag is hoe zo’n stukje hoek kan verdwijnen. Hadden de muizen er aan geknabbeld? Maar de sealing eromheen was nog intact. Raadselachtig.

Vannacht heb ik mijn trouwe rode Daf 33 in de verkoop gedaan in mijn droom, details ontbreken. Maar ik zag hem duidelijk. En er waren wel honderd manieren waarop ik me ging voorbereiden om de bloeddruk onder de meest gunstigste omstandigheden te meten. De hoge bloeddruk bij de assistente was toch een gevalletje ‘ witte-jassen-hoge-bloeddruk’. Want thuis laat het apparaatje een ideale bloeddruk zien en een kalme polsslag. Een geruststelling op zich, daar waren de voorzorgsmaatregelen uit de droom niet eens bij nodig

Met de boekenclub hebben we de keuze uit vier boeken, waarbij de Camino van Anya Niewierra en De `moeders van Mahipar van Foruch Karimi de hoogste ogen gooien. Beiden kennen boeiende recensies.

Ondertussen geniet ik dagelijks van een flinke portie Filosofen met het boek Rebelse Genieën van Andrea Wulf. Ze schrijft heerlijk en gebruikt bij tijd en wijle zulke beeldende zinnen dat het niet moeilijk is om je te verplaatsen in de hoofdpersonen uit de Jena-kring. Ook vrouwen krijgen hun nodige aandeel erin. Iets dat opmerkelijk is in een tijdgeest, waar vrouwen doorgaans onrechtvaardig werden behandeld, niet alleen in het dagelijkse leven maar ook in de literatuur en de poëzie. Friedrich Schlegel wordt bijvoorbeeld omschreven als: Met zijn ongepoederde donkerbruine haar, in verstelde kleren en een versleten rabarberkleurige jas stoof Friedrich in de lichte appartementen in de Pruisische hoofdstad door elegante kamers met hoge plafonds, sloeg champagne achterover uit kristallen glazen en at van fijne porseleinen borden.’ Daardoor is er totaal geen probleem om een beeld te vormen van deze persoonlijkheid die wars was van de gevestigde orde. Schrijven is een kunst.

Zo vlieg ik door de tijd op de vleugels van het woord. Aan de ene kant zou je kunnen verlangen naar die 18e eeuw, maar wie tussen de regels door blijft lezen ontdekt dat er net zo veel onrust was als heden ten dage. Oorlogen waren schering en inslag, waarbij niet zelden het spreekwoord ‘Zo gewonnen, zo geronnen’ van toepassing zou kunnen zijn. En toch…Het intellectuele milieu, de avonden vervuld van gesprekken over literatuur, poëzie, wetenschap, de manier waarop schoonheid en de kunst aandacht en vaak ook de voorrang kregen in belangrijkheid zorgt voor een lichte weemoed. Terwijl er aan de andere kant net zo goed veel tegenstellingen waren, onderling maar zeker tussen de gevestigde orde en de romantici die vol verve hun grenzen verschoven.

Als ik de Groene opsla van deze week met bijdragen over elke politicus die een rol zullen spelen in de komende verkiezingen, zie ik hetzelfde. Ik lees over het feit dat mensen struikelen over banale dingen, zoals bijvoorbeeld het postuur van Frans Timmermans. Soms begrijp ik het niet allemaal meer. Vroeger zeiden we dan ‘Gooi maar in mijn pet’. Maar niets doen wil je ook niet en je stem niet gebruiken al helemaal niet. Dan verlang ik naar een poëtische oplossing als van Novalis. ‘De wereld romantiseren is om ons de magie en het wonder van de wereld te laten zien. Het buitengewone in het gewone zien, ofwel met de woorden van mijn wijze vriendin voor ogen: ‘Verwonder je’.