Broodnodig

Stef Bos schrijft in het nieuwe Zin-magazine dat kunst en schoonheid helend is en haalt het brieflezende meisje van Vermeer aan. Ik zoek het schilderij op en volg zijn beschrijving. Inderdaad, wat leest ze daar en wat valt er af te lezen van haar gezicht, van haar lichaamshouding en de hele entourage.

Iets verderop heeft Francine Oomen het erover dat we niet steeds moeten beschuldigen maar ontschuldigen. Ze praat over haar jeugd en het misbruik dat haar is overkomen. Ik filter eruit dat een kind vaak wordt misbruikt door een volwassen kind dat zelf misbruikt is en vraag me tegelijkertijd af waarom je dat zou doen als je de ellende die het veroorzaakt aan den lijve hebt ondervonden. Ze hanteert die lijn van ontschuldigen voor haarzelf. Daarnaast geeft ze aan dat haar grote innerlijke drang tot expressie uiteindelijk de remedie bleek tegen depressie.

Hanneke Groenteman verwoordt hoe ze dagelijks haar kop in het zand steekt omdat alle ellende er eenvoudigweg niet meer in kan. Dat ze meeleeft met álle slachtoffers ongeacht waar. Dat ze vlucht in het kaartspel met een paar goede vriendinnen en niet lastig gevallen wil worden door een man, die haar vraagt waarom ze niet mee demonstreert. Maar ze heeft geen fiducie in demonstreren, omdat het niet direct zoden aan de dijk zet.

Zo kabbelen de columns en de artikelen bij me naar binnen, waardoor ik voel dat de radars in mijn hoofd aan het werk zijn geslagen. Even goed op kauwen, deze kost.

In Rebelse Genieën laat de schrijfster Andrea Wulf ons kennis maken met Novalis, wiens grote geliefde en toekomstige vrouw na drie barbaarse zware operaties aan huis, is overleden. Hij is er van overtuigd dat we met wilskracht ons lichaam iets op kunnen leggen en op die manier wil hij de dood naar zich toe halen. Ik ben halverwege en hij is aardig hard op weg om zijn doel te bereiken. Dat verhaal speelt naast de anderen door.

Bij de assistente die met de dokter mijn bloed en urinewaardes heeft bestudeerd, bleek dat alles keurig in orde was en alleen de bovenwaarde van de bloeddruk (170/82) wat te hoog was. Voor de ouderdomskwaaltjes moest ik een afspraak met de dokter maken en Voor de bloeddruk vijf dagen lang drie keer per dag meten. Lief had er gelukkig een liggen. Vanmorgen was het 117/67 met een hartslag van 62, in alle rust. Vanmiddag in de herhaling.

Vanavond is er boekenclub en bespreken we het boek het Ongelukskind van Beatrice Salvioni. Naar aanleiding van de blog die ik er over geschreven had, vroegen de globetrotters of ik drie boeken mee wilde nemen en ondanks dat vanavond pas de boekbespreking is had ik toch al dat boek erbij gedaan, omdat het zo’n ademloos goed boek is. Dochterlief was zielsgelukkig, omdat de blog haar had geïnspireerd om het te lezen. Dat vind ik zo hartverwarmend om te horen. Mensen die zijn geraakt door de gedachten die we filteren. Mijn manier van ontsnappen is inspireren en geïnspireerd worden door het schrijven van anderen, inderdaad, naast de schoonheid van de kunst. Als de wereld woedt, is afleiding in die orde van grootte broodnodig