Liefde dus

De zon en derhalve een glorieus begin van de dag. Het cadeau dat we hier in Holland krijgen zijn elke morgen de luchten, die aan ons oog voorbij trekken als we kantoor houden op bed. Wolkenpartijen, helder wit afgewisseld met grijstinten, perzikzachte verkleuringen, hemelsblauw of dreigend donkergrijs. Het kan allemaal. Het nachtelijke duister te zien verkleuren naar dageraad. Parels boven de daken en de bomenrij.

Tante Pollewop heet kleindochter, die zeer gedecideerd iets kan bedenken en meedelen. Ze nam ons mee naar haar kamer, waar de kast stond die de vader van de kinderen in de beginjaren tachtig van sloophout in elkaar getimmerd had. Bij mij boven op zolder viel ze nauwelijks meer op. Een stoffig geheel vol oude mappen en boeken, een verstild beeld uit het verleden. Maar dochterlief en haar eega staken de handen uit de mouwen, haalden eigenhandig het gevaarte op, pasten en meetten tot het geheel weer op haar plek stond, een deel daargelaten. Schuren en verven in de lievelingskleur van onze tante en ziedaar, een glanzend mooie robuuste kast, nu met een elegante uitstraling, voor al haar spulletjes.

Ik heb mateloze bewondering voor het geduld en het doorzettingsvermogen om dergelijke klussen tot een goed einde te brengen. Het zet voorwaar zoden aan de dijk. Tante Pollewop heeft nu een kast met betekenis, een aandenken aan opa op zijn wolk. Opa Sterretje.

We hadden weer voldoende werk om de middag door te komen. Er moesten enkele tekeningen op de Ipad gemaakt worden, een viertal puzzels, en daar tussendoor onderhoudend gebabbel over van alles en nog wat. Ik leerde haar hoe je een vogeltje kon tekenen en buiten de overbekende V-vorm wilde ze er eentje in een nest met eieren. Ze tekende een wonderschone herfstboom met bladeren in rood en oranje en hier en daar wat groen. Natuurlijk met een roze/bruine stam, dat kan niet anders als de wereld in je lievelingskleuren kleurt. De Ballarina’s zoals de vogel en het meisje heetten stonden er tenminste gekleurd op.

Lief zat aan de grote tafel erbij en las zijn boek of dook in de myheritage-perikelen. Kopje thee erbij en weg was de gutsende regen. Een warm samenzijn. De schoonzoon kwam af en toe beneden om thee uit te delen en begaf zich daarna weer naar de hogere regionen om verder te werken. Thuiswerken met dit weer kent z’n voordelen.

In de drukke avondspits reden we terug, dubbel zo alert, want in de haast doken fietsers naast, opzij en voor je op in donkere glimmende regenjassen. Ik had de sluiproute genomen, dwars door een oud gedeelte heen.

Vandaag ga ik voor een jaarlijkse check naar de huisartsenpraktijk, die onlangs is vernieuwd en veranderd in een gezondheidscentrum voor zorg en welzijn, compleet met een activiteitencentrum en een bibliotheek. Zorg is deel van het geheel. Een gezonde geest in een gezond lichaam, moeten ze gedacht hebben. Het heet nu De Componist. Wel een mooie gedachte, maar maakbaar zijn wij mensen helaas niet.

In het verhaal over de Rebelse Genieën komt Novalis binnen wandelen. Hij voegt aan Fichters leer over het Ik en het Niet-Ik de Liefde toe en omschrijft dat begrip als een eenmakende kracht, dat kan leiden tot een verenigbare wereld. Iets waar we op dit ogenblik niet genoeg van kunnen hebben. Liefde dus.