De mijne

We ontbijten voor de laatste keer waarschijnlijk buiten op het terras, nu de zon minder extreem is en de temperatuur aangenaam, rond de twintig graden. Een zwoele nazomerse bries houdt het in balans. Lief is bezig met de laatste noodzakelijkheden om het land winterklaar achter te laten. Hij snoeit alles nog met de hand en doet dat uit eerbied voor het leven van de boom. Alles wat gesnoeid is wordt ook teruggebracht tot de natuur, als haag of afscheiding waar straks weer tientallen beestjes hun weg in kunnen vinden, de eekhoorn, de egel, de marter, de heggenmussen, tor en kevers. Het krioelt van leven in dat hout, dat op die manier een tweede leven krijgt. Voor hemzelf is het ook goed. Hier kan hij uit de voeten en is in zijn element. Hij loopt tak voor tak op zoek naar een vreedzame plek. Dood doet leven.

In de Groene van twee maanden geleden staat een artikel over films over parallelle werkelijkheden. Het is maar spel zegt een actrice op de bühne tegen haar publiek, vergeet het niet. Vaak willen we dat niet weten en willen we juist wel verdwijnen in wat die alternatieve werkelijkheid is, die we ons zelf aanmeten. Via boeken, via gedachten, via films en tv-series. Er zijn films die er mee aan de haal gaan en het Droste effect hanteren, ‘een realiteit, in een realiteit in opnieuw een werkelijkheid, als een matroesjkapop bijvoorbeeld, in Asteroid city van Wes Anderson., een film over een tv-film, over een toneelstuk. Verhalen verstopt in verhalen die weer verstopt zitten in verhalen, schrijft Basje Boer in zijn artikel’

Iets om over te mijmeren. In hoeverre laten we ons meeslepen of welke waarde hechten we aan het ontsnappen aan de realiteit van het moment, een wereld die gebukt gaat onder het teveel aan leed. Hoe fijn is het om een af te stappen van die immer aanwezige onderliggende gedachten van wat/als. Ik heb het nodig. Hier in Hongarije valt de wereld stil. Er is alleen maar dit. Het land dat winterklaar gemaakt wordt, de vraag wat we zullen eten vandaag, het vormgeven van de gedachten die spinnen in mijn hoofd. De stilte, de vrede.

Gisteren zag ik één journaal en dat was al weer bijna een teveel aan het gevoel van onmacht, aan het hart dat huilt om het ondraaglijke leed, aan de angst die het oproept als ik aan de toekomst denk en aan ieder die daar straks in voort zal moeten leven. Ik mag graag ontsnappen en hier kost dat geen moeite. Het is ons persoonlijke konijnenhol en het is goed. Straks zal er voldoende bewustzijn worden aangewakkerd als we terugkeren naar dat andere volle leven.

Vannacht droomde ik een volstrekt andere parallelle werkelijkheid. De Oude Gracht was bedekt met sneeuw, in de gracht stonden vier van die enorme Hannibal-olifanten, aan de zijkant stond een prachtige wolf en aan het eind van de werf, die daar ophield te bestaan, dobberde een ree met vredige blik in de ogen. Ik maakte me ondertussen druk over de parkeergarage en het bedrag dat ik onvoorzien, zou moeten dokken omdat het feest waar ik was de hele in plaats van de halve avond duurde.

Toch ontwaakte ik met een voldaan gevoel door de droom. Dat gelukzalige eruit te kunnen filteren, al is het maar spel, een nep realiteit, dan is het alles waard om er bij tijd en wijle in te verdwijnen.

Het boek van vandaag is een verzamelbundel van Vasalis, waar haar drie eerste boeken in zijn opgenomen. De oude kustlijn kwam pas later uit. Oorwurm komt me afleiden. Lang niet meer gezien. Ze zaten in de dahlia-tuin van mijn oma veel. Hier zijn ze af en toe. Hij kwam omlaag gevallen. Uit mijn haar of van de balken van het terras, wie zal het zeggen. Mijn oor heeft hij gelukkig met rust gelaten. Bij lange na was ik daar vroeger niet zeker van. Ook een werkelijkheid destijds. De mijne.