De dag roept

Na een heel weekend Parijs kan maandagmorgen acht uur een domper zijn, maar de natuur beloonde dat vroege opstaan met een heerlijk zonnetje. Truus moest naar de garage voor een onderhoudsbeurt. De vriendelijke man achter de balie nam alle maandagmorgenperikelen, zoals een langzaam opstartende computer en het systeem dat niet werkte, voor lief en trok bedaard een ouderwets kladblok en een pen te voorschijn. Schrijven kan altijd.

Twee oudere mensen, die achter ons stonden hadden een gezicht dat stond op zwaar onweer. Omdat het een en ander wat langer duurde dan normaal merkte de vrouw vinnig op dat ze dan wel een half uur langer had kunnen doorslapen. De baliemedewerker ging stoïcijns en oost-Indisch doof door met zijn intake van onze auto. Maandagmorgen-blues kan je beter maar laten voor wat het is. Een wijze man.

We kregen een felle rode Lupo, licht wendbaar en compact, een echte stadsauto ter vervanging. Even wennen. Bij de supermarkt moest ie in zijn achteruit. Hoe ging dat nou ook al weer. De pook indrukken en naar achter trekken. Met vereende krachten kwamen we daar na enkele pogingen achter. Bij het terugbrengen aftanken. Wat een luxe. Truus werd gewassen en schoon opgeleverd met de boodschap over 15.000 km of over een jaar terug te komen. Superfijn en Truus weer in haar element.

We haalden bij de huisarts een formulier voor bloedonderzoek en een leeg plastic potje op en ik maakte een afspraak met de Saltro voor deze dag. Volgende week was de jaarlijkse controle, die ik weliswaar nog nooit had gehad, maar die klaarblijkelijk nu inging. Fijn. Net als Truus in de revisie om de zoveel tijd. Lief kan zich ook aanmelden bij mijn dokter, vertelde de vrouw en gaf hem de benodigde papieren mee. Zo geregeld dus.

Kleindochter meldde zich vanmorgen per spraakapp en vroeg met haar liefste stemmetje of ik de tablet mee wilde nemen. Daar had ze in Hongarije ook mee geoefend. Natuurlijk lieverd. Dat komt helemaal goed. Vanmiddag hebben we alle tijd om opnieuw mooie wezentjes te creëren. Wie weet maken we een digitaal prentenboek. Altijd leuk. Ook niet vergeten met dit mooie weer naar buiten te gaan. Het ziet er nog heerlijk uit, al wordt er ook regen op komst beloofd.

Vanaf vandaag is de malle molen van het lezen en bewerken van de kinderboeken weer gestart en moet ik nog twee boeken voor de deadline uitlezen voor de bio-club en de boekenbabbel. Zo vult de tijd zich vanzelf en eigenlijk en komen we toch ongemerkt tijd te kort.

Schoondochter had nog nooit spruitjes gegeten, want haar moeder lustte ze niet. En wat had ik in mijn boodschappentas…toevallig spruitjes. Dat werd een uitdaging. Spruiten zo klaar maken dat zij ze ook echt lekker zou vinden. Kort koken, vervolgens in de olijfolie bakken met ras el hanout en ui en met de aardappelen uit de oven en de Italiaanse kruiden werd het een heerlijk geheel, dankbaar ontvangen door zoonlief, schone dochter en lief. Het was een tikkie spannend omdat ik niet wist of het zou smaken met de ras el hanout, omdat ik het niet kon proeven en die keuze vanuit mijn ervaring gemaakt werd. Maar het viel in goede aarde. Weer eens wat anders. Er ligt nog een zak spruiten die ik met ketjap wil bereiden, misschien met bami of rijst erbij. Dat wordt het volgende experiment. We zullen zien. Nu eerst maar in de benen. De dag roept.