Waardevol en onmisbaar in dit leven

Na het verliefde stel in het barretje gingen we op weg naar de Libanees. We hadden allen eerder op de dag de gerechten bestudeerd van een andere Libanees restaurant die verleidelijk uitgestald lagen voor de winkelruit. Die hadden er uitnodigend en smakelijk uitgezien. Een van ons slaakte een zucht van verlangen, dus was de keuze vrij snel gemaakt. Voor het avondeten zochten we een goed Libanees restaurant niet te ver bij ons appartement uit de buurt. Hoe wonderbaarlijk was het toen we de route naar het pantheon zochten en al pardoes ons uitverkoren restaurant zagen, waar we om half acht een tafel hadden gereserveerd. Dat laatste is iets wat, denk ik, trouwens een echte Hollandse gewoonte is. De meesten komen hier binnen lopen om een hapje te eten. Tijd geen bezwaar, al wilde je ‘s avonds om tien uur of ‘s middags om drie uur beginnen. Dat kwam regelmatig voor, getuige de afgeladen restaurants op elk uur van de dag.

Rond half acht stapten we de kleine gemoedelijke ruimte binnen en mochten plaats nemen aan de enige ronde tafel. Als advies kregen we een heerlijk menu bestaande uit verschillende kleine hapjes en een grote schaal in het midden met warme vleesgerechten. Libanees brood om mee te dopen en veel vegetarische aanvulling als mezze, houmous, labneh en meer van die lekkernijen. We hebben gesmuld. Mooi half flesje wit en rood erbij of een verse muntthee en we konden er weer even tegen. De allervriendelijkste bediening had ons van het huis vooraf wat tapas en na de koffie wat klaargemaakt fruit met sharonfruit, ananas en druiven op een schaal ‘van het huis’ gegeven. Als een warm bad voelde dat.

De weg naar de metro voerde ons langs zoveel trappen naar beneden, dat ik ‘m stilletjes kneep voor de eindhalte, waar we weer omhoog zouden moeten. Heel kalm, stap voor stap behaalde ik ook hier de zege. Pffff. De schatten wilden al een draagstoel voor me maken. Haha. Ben je mal. Kalm aan dan breekt het lijntje niet.

De volgende dag na het verse Franse ontbijt, croissants en vers brood met een gekookt eitje, roomboter en jam bleef ik bij de koffers en ging de rest van de goegemeente de auto halen, die in de parkeergarage een arrondisement verder stond. Daardoor lukte het me nog even de blog van gisteren te schrijven en net toen ik daar bijna mee klaar was, werd er op de deur geklopt. Het bleek de schoonmaakploeg van het appartement te zijn. De man beduidde dat ik gerust mocht blijven wachten, maar dat zij vast zouden beginnen met de was en de slaapkamers. Geen punt. Toch wat ongemakkelijk met al die arbeid om me heen, besloot ik in de hal te wachten met alle koffers, die ik met de lift naar beneden kon brengen.. Daar stond ik eventjes toen er gemorrel aan de deur was en ik bij het openen in de vertrouwde gezichten keek. Nog even de sleutel in de brievenbus met een aparte code en klaar. Koffers in de auto ‘en route et on y va’.

We zaten al snel op de periferie en dan laat het zich vanzelf wijzen hoe op de juiste route te komen. In België vond onze ‘reisleidster’ het allerleukste etablissement dat er was voor een afsluitende late lunch in de Wastobbe in Laarne. Het was de moeite waard om even van de snelweg af te gaan. Het mooie van onze vriendschap is dat we met z’n vijven honderduit kunnen babbelen en ook met het grootste gemak de diepte in kunnen gaan om daarna weer een luchtiger toon te pakken. We zijn een bijzonder stel samen en na dit weekend is het gevoel van verbondenheid alleen maar toegenomen. Waardevol en onmisbaar in dit leven.