Paris s’éveille

En toen was het eindelijk zover. Stevige omarming voor lief en de koffer in de auto naast degene die er al in lag, de drie andere leden van de groep opgehaald en richting Parijs. Verwonderlijk dat we onderweg nauwelijks file hadden en wel een zonovergoten ochtend. De gebruikelijke stops bij de wegrestaurants, een in België en een in Frankrijk.

Vlakbij Parijs op de periferique vroeg een van ons of we alsjeblieft door de stad konden rijden. Bewonderenswaardig van onze chauffeur, die de tom-tom niet had aangezet en eigenlijk ook van de bijrijder, die angstvallig google-maps in de gaten hield en de verantwoordelijkheid zwaar voelde drukken en zeker toen we ergens de fout ingingen. Maar het laconieke van de chauffeur en de scherpzinnige blik van een van ons dames hield eventuele fouten mooi in evenwicht. Het leidde naar een klaverblad dat we aan alle kanten gezien hadden, maar waardoor we toch weer op de juiste weg uitkwamen. De garage was niet zo vol en vrij makkelijk te vinden. De voorstadjes ontpopten zich al snel tot een stukje ‘vraiment Paris.’

We hadden alle vijf rolkoffertjes, maar al gauw bleek dat dat toch te veel van het goede was voor mij. Ik mocht roepen als het tempo te hoog was en de eerste gang was naar een soort Weinstube, maar dan Frans. Wat knus. De bestelling bestond uit wijn, bier of taart en thee. Kaasje erbij als borrelhap. De ober was vriendelijk en jong. Jeugd was hier überhaupt alom.

De Metrolijn reed niet, uitgerekend vandaag. Het werd ons voor de tocht sympathiek meegedeeld door een vriendelijke man. Dat betekende dan toch, koffers in de aanslag en op pad. Het had de voorkeur omdat lopend te doen. Wat ik misgerekend had, was de stijgende lijn van de straten. Ik en hoogtes. Het gaat gewoon niet samen. Maar door kalmpjes maar gestaag stug door te blijven lopen, de straat uit over de Seine…ahhhh…De Seine…kwamen we uiteindelijk na een stief half uur bij het appartement aan. Maar daar moesten we een aantal stappen volgen om binnen te komen. Het leek erg op het ontfutselen van de raadselen van een escaperoom. Met z’n vijven kwamen we eruit. Het appartement is groot, kan tien mensen herbergen en bijna ieder heeft een eigen kamer, twee van ons slapen samen.

De gebruikelijke zaken werden doorgenomen. Eerst boodschappen voor de volgende ochtend, dan een hapje eten in een klein restaurantje en dan nog een borrel voor thuis. Wat had ik in het eettentje graag in een hoekje gezeten met een schetsboek om die prachtige oude Franse exentrieke gezichten vast te leggen die ik daar zag. Ik dorst niet te vragen of ik een foto mocht maken, maar het waren vast vaste bezoekers. De bediening, twee jonge meisjes, waren erg vriendelijk en goedlachs. Dat is waar het om draait. Gezien worden, ook door het personeel, een goed gesprek, gasten die zich alom vermaken. Geen mobieltje gezien. Wat een heerlijk begin.

Toen we naar buiten kwamen zoefden er net honderden skaters langs. Sommige prachtig uitgedost. Juist omdat de weg wat omhoog liep was die afdaling in duizelingwekkende vaart mogelijk, wakende ogen langs de kant, de ambulance erachter. Heerlijke belevenis.

Bij de borrel bespraken we de plannen voor vandaag. Alle meest bekende rijenvormende bezienswaardigheden laten we links liggen. We gaan voor het intieme en voor het haalbare. Het plenst de hele dag dus het wordt veel binnenwerk. We gaan het zien en beleven.

Op de gang klinken voetstappen, deuren gaan open en dicht, Paris, s’éveille.