Bedankt Antonius

Weemoed sijpelt door de handelingen heen. Voor de laatste keer voorlopig de luiken in de kamers optrekken. Vanaf morgen zullen ze een tijd gesloten blijven. De boeken bij elkaar zoeken en in de tas stoppen. Koffers inpakken met wikken en wegen. Wat mag mee en wat kan hier blijven. De yucca’s naar binnen die de hele zomer buiten hebben gestaan en de geredde agaves door lief, die ze geklieft heeft en in potten gedaan, ergens in de gang een plekje geven. De laatste was opvouwen. Alle etenswaar in de potten. Er blijft geen kruimeltje liggen voor een eventuele indringer. De kuka (de vuilnisbak) zit vol met het laatste afval, die zal vriendlief buiten zetten volgende week woensdag. Hij rijdt toch iedere dag langs het huis als hij op weg is naar zijn opdrachtgever. Vandaag ook de koelkast leegmaken.

Het weer helpt mee om het afscheid wat minder zwaar te maken. Herfst treedt binnen en blaast al het dorre blad van de takken. De lucht hangt in vele tinten grijs er laag boven. Lief kan nu niets doen op het land en heeft al het gereedschap opgeborgen. Ik maak straks het palet schoon en veeg het atelier uit. Dan kan de Datsja op slot net als de schuur. Er is drop voor onderweg. We hebben het angstvallig bewaard voor de reis. Er is een flesje wijn voor de aankomst bij het hotel. De jam mag mee, evenals het druivensap. Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur. (Ken uw klassiekers)

Bij het nadenken over de laatste twee boeken voor de nominatie schiet me ineens het boek ‘Kathedraal van de Zee’ van Ildefonso Falcones te binnen. Zo genoten van al zijn boeken eigenlijk, ‘De hand van Fatima’ en ‘Koningin op blote voeten.’ Dus deze schrijver moest zeker op het lijstje. Er was nog even twijfel tussen hem en Carlos Ruiz Zafon met zijn vierluik ‘Het kerkhof der vergeten boeken.’ Maar daarvan ligt het vierde deel nog altijd op de stapel ‘Nog te lezen boeken’. Ik kom er nog niet doorheen. Het vierde deel herbergt zoveel herhalingen uit de vorige delen, dat ik iedere keer denk het al eens gelezen te hebben. En dat werkt minder goed, blijkt wel. Ooit werd ik verliefd op de term ‘Het kerkhof der vergeten boeken’ en zeker als je leest hoe mysterieus het beschreven werd om er doorheen te wandelen, al had ik ‘Doolhof der vergeten boeken’ misschien wel minstens zo mooi gevonden. In de beschrijving van Zafon zag het er ook bijna Potteriaans uit met trappen en gangen waarvan de wanden bekleed waren met onnoemelijk veel planken vol boeken.

Gisteren hadden wij eveneens een hele speurtocht door het huis en over het land. Lief was zijn sleutels kwijt. De hele bos met alles erop en eraan. Hij probeerde na te gaan waar we mee bezig waren geweest en ging al zijn gangen na. Dat betekende dat de vuilnisbak tot twee keer toe werd omgedraaid, het struweel rond de den waar hij takken had uitgezaagd werd grondig uitgekamd evenals d caravan met tuingereedschap dat hij die morgen netjes had opgeborgen, de laatste vesten in de was die hij tot die ochtend nog had aangehad, maar overal was er nul op rekest.

Uiteindelijk liep hij zelfs naar het achterland, waar de muis zijn vrijheid had gekregen. Ondertussen kamde ik de keuken nog eens uit. Daar stonden ook de twee tuinstoelen waar we de dag ervoor ‘sm middags nog een kop thee in hadden gedronken op het terras. Heilige Antonius beste vrind hadden we al een paar keer aangeroepen. Nog maar eens, bedacht ik me, het kan geen kwaad. De eerste stoel was helemaal leeg, maar in de achterste stoel stuitte ik in het gat waar je glas in past op iets hards. Warempel, de sleutels. Pfff. Inmiddels was het al half vier geworden en we misten de bos vanaf half één. Een ware queeste dus. De opluchting was groot. Bedankt Antonius.