Wie wil dat nou niet

Waar een mens zijn gedachten zitten. Vannacht liep ik in een supermarkt en werd min of meer door een van de eigenaars van het bedrijf ingelijfd om haar uit de brand te helpen. Ze liep met een Chinees lantaarntje, dat frêle plantje, in haar handen rond en keek zoekend om zich heen. Ze wilde het laag hangen zodat kinderen er aan konden voelen. Kinderen en tere Chinese lantaarntjes is een combinatie die je kunt vergelijken met een olifant in een porseleinkast. Licht gaf het niet, want er ging geen lampje bij haar branden toen ik vertelde in de jaren zestig bij de concurrent te hebben gewerkt.

Het zijn een tikje weemoedige laatste dagen, ook door het grijze weer en de definitieve handelingen, die er voor zorgen dat er niets blijft liggen op een plek waar het niet hoort. Het tuingereedschap gaat weer naar de schuur, de schone was de kast in, de koffertjes komen te voorschijn en ik neem het besluit om de olieverf hier te laten en thuis een zelfde set voor het atelier op de tuin aan te schaffen met een paar synthetische penselen erbij. Er komen geen klassieke meer in, geen marterhaar of varkenshaar of anderszins. Het doet me meer deugd dan ik dacht, die beslissing.

Over dieren gesproken. Van de week zat er een bidsprinkhaan tussen mijn Ipad en het toetsenbord geplet. Hoe dat nou toch mogelijk was. Waarschijnlijk is ie er ingekropen toen het half openstond, lekker warm zal hij hebben gedacht, maar toen ik het oppakte, waardoor het dichtklapt, was ie mors-en-morsdood. Dan moet ik onmiddellijk aan Toon Tellegen denken met zijn ‘Krekel en de Mier’, of aan ‘De Spin Sebastiaan’ van Annie M.G.Schmidt. Eigengereide beestjes, die op eigen houtje naar binnen sluipen, misschien wel tegen beter weten in.

Lief heeft gisteren de muis gevangen. Omdat we de boel grondig hadden schoongemaakt moest hij op zoek naar een ander holletje en hoorde lief hem knagen in het tasje met papier en karton op het oude fornuis in de keuken, vermoedelijk zocht hij daar een heenkomen of materiaal voor een nieuw holletje. Bliksemsnel, maar behoedzaam, trok hij een plastic zak over het geheel en knoopte het dicht. Daarna heeft hij hem in het gemaaide maisveld vrij gelaten. Dat moest verder zijn dan 100 meter van het huis vandaan, anders komen ze weer terug. Nu heeft ie mais in overvloed, want er is altijd wel wat blijven liggen. Muis blij, wij blij.

Het boek dat ik vandaag heb uitgekozen is Lampje van Annet Schaap. Als je ouderwets op avontuur wil, dan is dit een van die mooie gelegenheden. Verwondering ten top, vooral bij de laatste hoofdstukken, als er een ouderwets circus met wonderlijke figuren voorbij komt. Romantiek, spanning, ontroering en geluk komt allemaal aan bod.

In een recensie van Bas Maliepaard kom ik eindelijk de verklaring tegen, waarom het boek van Ted van Lieshout ‘Rozen voor de Zwijnen’ heet in plaats van ‘Paarlen voor de Zwijnen’, zoals ik dat ken uit mijn jeugd. Ted geeft zelf de volgende verklaring voor de titel van zijn boek:

‘Bijbelvertalers zagen in een uitspraak van Jezus het Griekse woord voor parel, margaritári, aan voor het Franse woord marguerites, oftewel margrieten. Men vond rozen mooier, dus werd het: rozen voor de zwijnen. En zo kon het dat Bruegel een man schilderde die rozen aan de zwijnen voert en Van Lieshout zijn boek ernaar vernoemde’.

Als je naar het schilderij van Pieter Bruegel kijkt, zie je inderdaad zwijnen met rozen afgebeeld. De hoogste tijd dus om in dit laatste boek voor de recensies te duiken. Net als bij het boek over kunst, volgen we hem eveneens in een dialoogvorm. Er blijken wel degelijk spreekwoorden te zijn, die zijn verdwenene of vervangen door minder scabreuze. De uitvoering van het geheel is prachtig. Bruegel in detail, wie wil dat nou niet.