Een prestatie van formaat

Het druilt vandaag een beetje. Binnen is het lekker warm. We gaan in de weer om het huis spic en span achter te laten. Straks stofzuigt Lief alle kamers en onder alle kasten. Ik draai twee wassen en zoek wat niet te vergeten zaken bij elkaar. We stellen ons in op afscheid nemen van dit dierbare onderkomen met de belofte dat we er over vier maanden weer terug zullen komen. ‘Bij leven en welzijn’, mompelt mijn moeder in mijn oor. Natuurlijk en inderdaad.

De boekenclub stelt zich al een beetje in op de reis naar Parijs, dus buitelen allerlei gedachten over hier, over Nederland en over Parijs over elkaar heen. Volgende week vrijdag gaan we op pad met z’n vijven. We zoeken al mooie plekken op, waar we graag naar toe willen. Via dochterlief krijg ik een paar minder voor de hand liggende plekken. Fijn als je, zoals zij, zo bekent bent met die metropool.

Onder een van de kasten in de bibliotheek ontdekten we het huis van muis. Ze had zich verschanst achter een van de plankjes onderin. Snorrebaard en de muizen, Knabbeltje, Zwartsnoetje, Grijshuidje, Kraaloogje en Langstaartje, dwarrelen door mijn hoofd. En Pinkeltje zelf natuurlijk, die net tevreden zat te schommelen voor zijn muizenholletje. Sorry muis, denk ik, maar Pluis is er niet om je te vangen en je bent een lieverd, maar je kan beter verdwijnen. Lief denkt dat hij nu aan stress of een depressie lijdt. In ieder geval het eerste. Wijzelf niet hoor. We houden van muis en omdat ze af en toe ook insecten eten als er niets te vinden is, hopen we dat ze zich tegoed gaat doen aan die overvloed van wantsen. De notoire brompotten zoeken in de herfst vooral de warmte binnen op waarbij ze binnen een dag of twee het loodje leggen. Ze zijn overal te vinden.

Gisteren bij een wandelingetje op het land vonden we een ander kabouterhuis, een mooie witte inktzwam. ‘Eetbaar’, oreert lief. ‘We hebben nog een hele doos champignons’ werp ik in de strijd. Later leer ik van wiki dat de zwam dan wel helemaal wit moet zijn en de hoed gesloten. Ik heb de film ‘Into the wild’ gezien en ben toch altijd nog huiverig om zomaar op de bonnefooi in het wild te eten.

Als genomineerde boeken koos ik achter elkaar De Tao van Poeh, Nachttrein naar Lissabon en Het Zoutpad. Die van morgen weet ik ook al, maar dat hou ik nog even geheim. Veel leuker. Nu moet ik op zoek naar een volgende lezer om de cirkel niet te doorbreken. Dat moet in vrijheid en met blijheid, dus mensen mogen altijd nee zeggen, natuurlijk. In het kader van ‘Geef de schoonheid van het leven door’ vond ik het belangrijk om mee te doen. Zoals tips voor kunst en cultuur evenzo broodnodig zijn.

Inmiddels is de zon gaan schijnen. Ze zet het bos met haar herfstkleuren aan. De wintersering heeft haar mooiste rode jas aangetrokken en speelt ton-sur-ton met de rode kardinaalsmutsen, zagen we gisteren. Nu zit ik op mijn lievelingsplek bij het raam in de keuken en heb zicht op de oude druif. Er vliegen nog steeds vlinders rond de druivenrozijntjes. Eind oktober en nog even dartel, een prestatie van formaat.