De ruimte oneindig

Een mooie wolkenlucht, zon er tussendoor. Vanmorgen dauw op het veld of had het geregend? Algemene feestdag hier, de bevrijding van de Russen in 1956. Alles is gesloten. Een soort zondagse rust als extraatje. De mussen vliegen heen en weer en vermaken zich opperbest.

Gisteren een goed bericht. Dochterlief en haar gezin hebben de tuin naast de onze gekregen en hun tuin overgedaan aan nieuwe mensen. Dat was een grote wens, al vele jaren gekoesterd en nu is het dan eindelijk zover. Nooit meer verwacht en toch gekomen. Soms mag je blijven hopen. We gaan er natuurlijk een gezamenlijke stek van maken met bij afwezigheid de zorg voor elkaars grondje. Lief kan snoeien naar hartelust en ik zal enkele hekwerken van wilgenhout weer slechten, zodat de doorgang toegankelijker wordt. Ik kan er van dromen. Zo fijn. Er staat een klein huisje en een glazen kweekkastje. Allemaal niet groot maar voldoende met het vruchtgebruik van het atelier erbij. Heerlijk.

In een interview met Stef Bos en Liddie Austin kom ik zijn mooie levensmotto weer tegen. ‘De ruimte is oneindig zolang je maar je grens verlegt’En dat in overdrachtelijke zin, want anders weten we tegenwoordig maar al te goed hoe het dan kan uitpakken. En toch vind ik het zo’n mooi beeld. Inderdaad, zolang je niet vastgeroest zit in gewoonten en gebruiken is er ruimte voor nieuwe ontdekkingen,, nieuwe omstandigheden, een nieuwe twist aan het leven.

Toen ik lief weer had omarmd en zijn hele ziel en zaligheid erbij, kwam de keuze, wat te doen met twee huizen in verschillende landen. Er werden keuzes gemaakt en een balans gezocht tussen hier en daar. Daarvoor moest ik veren laten, kinderen minder zien, zussen, vriendinnen, oude gewoonten en gebruiken afzweren of ermee schipperen tot ook hier een evenwicht in gevonden werd. Dat was soms slikken, maar toch. Als ik kijk wat het ons gebracht heeft, heb ik er geen spijt van. De rijkdom van daar, de ingetogenheid en de rust van hier zijn een goede aanvulling op elkaar. Het is zo’n fantastische plek. Ongekend mooi, vind ik. Maar ik ben natuurlijk wel partijdig.

Er waren wel wat heuvels te slechten. Voeg twee levens samen met ieder een flinke rugzak, et voilà. Er deed zich van alles voor om aan te wennen, ook al kenden we elkaar ooit in het grijze verleden als elkaars broekzak. Het tempo was voor mij een van de grootste verschillen. Lag het in de aard van dit beestje om alles snel, sneller, snelst te doen en alleen in de ochtend de rust om te mijmeren te pakken, bleek er ineens een wederhelft te zijn, die bedachtzaam en peinzend mijn leven binnen stapte. Zelfs het strikken van zijn veters was een Zen-aangelegenheid. Kalm neerzijgend op een knie volgde de handeling, waar ik al bij de deur stond, ‘Tasje, sleutels en gaan’.

In feite merk je dan ook, dat je als volleerd ‘alleengaander’ volkomen op jezelf ben afgesteld en als er ergens een goede leerschool is geweest om bij het tempo van een ander te blijven en niet vooraan of vooruit te lopen op bepaalde zaken, dan was het deze periode wel. En wat nog belangrijker is. Het werkt verrijkend, verruimend en het vervult.

Zijn bewuste bedachtzame tred, mijn spontane enthousiaste stap waren uiteindelijk heel goed verenigbaar en inderdaad, bleek de ruimte oneindig.