Beetje voor beetje dus

Vroeg uit de veren, want lief moest naar zijn advocaat voor een nog af te handelen handtekening. Dat betekent een spraakwaterval van minstens een uur. Daarna zijn we eigenlijk te moe, maar duiken toch Pécs in om de bestelde porseleinen bloemetjes voor dochterlief te halen. Elf kleintjes en twee madeliefjes. Komt goed lieverd. Er lopen hele hordes middelbare scholieren door de stad, in uniform. Dat wil zeggen aan de bovenkant uniform gekleed aangevuld met om het even wat. Leren broeken, lange rokken, korte rokjes, alles is mogelijk. Doorgaans is het een witte bloes, maar er lopen ook matrozenkragen rond. De jongens een zwarte jas met wit overhemd.

De stad ademde vooral weekendverlof. Ze sjouwden rugzakken mee of plunjezakken en liepen richting het busstation vanwaar ze uit zouden waaieren naar de talloze dorpen en dorpjes in de omgeving. Het was er druk en drukkend benauwd. Geen ideale situatie, dus tijd om te verkassen na wat mooie kleine juweeltjes te hebben bewonderd. Een prachtige kerk, een stenen indiaan boven een apotheker, een dikke duim en wijsvinger, de fontein met de platelen dierenkoppen, de luxueuze mediterrane pleinen, de allerarmsten onder ons, die al scharrelend rondlopen en natuurlijk het contrast oude stad en heel veel jeugdig jongs, druk babbelend, hangend, sjouwend, zoenend. Zo hoort de stad te bruisen.

Vriendinlief nomineert me voor het tien dagen plaatsen van boeken die mij geïnspireerd hebben. Heb er even over nagedacht en ben toch met haar in zee gegaan, omdat ik vind dat we in deze barre tijden de leuke, mooie, verheffende zaken vooral in het voetlicht moeten plaatsen. Iets waar we allemaal ons voordeel uit kunnen halen. Titels delen, mooie plekken delen, gedachten delen, gedichten delen. Daar hebben we meer aan dat wat er voor waars en onwaars al dan niet emotioneel te berde wordt gebracht. De Kleine Prins dus, omdat er alleen al uit het verhaal van de Kleine Prins en de Vos een wereld van gedachten kan worden meegenomen. Ik heb het boek vandaag gepost en voor morgen is de volgende me al duidelijk.

Een app van de dochters. Ze zijn met hun jongsten naar de ‘De grote hier-heb-ik-geen-zin-in-show’. Ik bekijk de trailer en zou wel even over willen vliegen. Heb ik er goed aangedaan om de klankbordgroep op te geven, vraag ik me af. Nu mis ik al die kersen op heel veel taarten.

Lief is het achterbos aan het inspecteren en de fazanten aan het tellen. Ik ben te moe van alles. Slechts 2.1 km gelopen en nu al aan het eind. Moet gezegd dat het in Pécs 28 graden en drukkend was, tel daar de advocaat bij op en je kan me opvegen.

Een van mijn liefste vriendinnen blijkt prachtige gedichten te schrijven en ik wist het niet eens. Jaren hebben we samen gewerkt, dicht verstrengeld, maar nu, omdat ze ze tegenwoordig met foto op facebook plaatst, zijn ze wereldkundig gemaakt. Iets in de trant van ‘De schoonheid delen’, komt het daar vandaan? Het is de juiste weg. Ik heb ook boekjes met gedichten, een WordPress-site met gedichten, privé, lastig om te delen. Zo persoonlijk vaak. Of toch niet en ben ik dan bang voor het oordeel? Net als bij de doeken die ik maak? Misschien wel. Daar los van te komen is een van mijn grootste wensen, geloof ik. Ondanks de kritiek gewoon doorgaan met waar je plezier uit haalt en vooral niet kijken naar hoe het ontvangen wordt. Moeilijk, heel moeilijk.

Een hobbel om te nemen en daar zijn we tot op de dag van vandaag mee bezig. Je bent nooit te oud om jezelf te laten zien. Gedoceerd, zoals het betaamt…Steeds een tip van de sluier. Zo blijft het wel boeiend. Beetje voor beetje dus.