Gisterenavond keken we de film Paddleton, een drama van Alex Lehmann uit 2019. Twee schuchtere mannen vinden elkaar als buurman in een wat schimmig appartementencomplex en worden vrienden. Ze spelen Paddleton tegen een verweesde muur van een buitenbioscoop, eten pizza, leggen een puzzeltje en kijken naar Kungfufilms. Als een van beiden te horen krijgt dat hij niet meer beter wordt, neemt een en ander een wending, want ze moeten op pad. Juist omdat al het overbodige is weg gelaten en de onopvallende gewoonten wel genoemd worden, boeit deze ingetogen film tot op het laatste moment. Het slot is ontroerend mooi. Fijn om weer eens een film te zien waar lang over na te bomen valt.
Het brieven schrijven aan Vincent moet wachten tot ik mijn boek weer heb, want de brieven op internet zijn in het Engels. Ik wil de taal van Vincent proeven, juist dat maakt zijn brieven zo bijzonder. Vriendinlief vroeg me gisteren aan welke, al dan niet, fictieve persoon ik zou willen schrijven. Dat ze dat ook vroeger vaker deed en dan zelf tevens het antwoord schreef. Dat lijkt me heel bijzonder om te doen. Een briefwisseling met jezelf, terwijl je je voorstelt dat je een ander bent. Dat kan mooie dingen opleveren, lijkt me. Zeker als je blanco gaat schrijven. Daar bedoel ik mee, alles wat in je opkomt direct neerpennen en zien wat het wordt. Het zijn oefeningen die ik tijdens een moeilijke tijd door het boek ‘The Artist Way’ van Julia Cameron me had aangeleerd te doen. Iedere ochtend beginnen met te schrijven wat er in het moment gebeurt. Verbazingwekkend op welke details je dan uitkomt. Iets dergelijks gebeurt er ook als je met jezelf in gesprek gaat en de bevindingen opschrijft. Heel boeiend lijkt me.
Ik zou wel willen corresponderen met een van mijn liefste vriendinnen, die de wereld al 12 jaar heeft verlaten en nu ergens op een wolk zit. Dat wens ik mezelf, geloof ik, toe. Dat ze daar zit en ons volgt in al wat we doen. Wat ze zou aanmoedigen of waar ze verwondert over zou zijn. Er is veel in deze wereld waar je je over kan blijven verwonderen sinds die twaalf jaar. We schreven elkaar praktisch dagelijks een email. Ook die heb ik bewaard, maar ze staan in Nederland op mijn computer. Die brieven ga ik gebruiken als we terugkomen van de reis en dan ga ik haar antwoorden met de kennis die ik nu heb. Ik ben benieuwd wat dat brengen zal.
Vandaag ga ik naar het atelier. Het weer is wisselvallig, wel droog, maar de zon verdwijnt steeds achter het wolkendek. Lief heeft er de elektrische kachel aangezet. Die gaat straks uit, want anders is het te benauwd, vermengd met de verflucht, maar het blijft zeker drie uur war,
Ik wil glaceren en ga met deze wateroplosbare olieverf eerst oefenen op een van de oude portretten. Kijken of ik er diepte in krijg. Houdt het ook op bewerkt papier, heb ik wel de juiste transparanten, heb ik glaceer-medium? Allemaal vragen die uitgezocht dienen te worden. Iets dergelijks schrijft Vincent in zijn brieven ook voortdurend aan broer Theo. Als hij een nieuwe manier van werken heeft gevonden, als hij schetsen maakt, als hij onzeker is over zijn kunnen. Onzekerheid roept twijfel wakker en dat brengt nieuwe vragen met zich mee.
De kardinaalsmuts bloeit. Nu maar hopen dat ze zich binnen een week ontvouwt opdat wij het nog mogen meemaken.
Mijmeringen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.