Vriendinnen, zusters, zielszusters

Op zoek naar de brieven van mijn moeder, kom ik uit bij iets dat ik eigenlijk al weer verder naar achteren had geschoven. In documenten bevindt zich een schrijven over hoe ik in mijn beleving mijn moeder heb ervaren.

Ik lees het over en bedenk dat het een prachtige aanvulling op de vragen van zoonlief zal zijn. Wat wonderlijk dat iets zo ver weg kan glijden als andere gebeurtenissen aan de poort staan te kloppen om binnengelaten te worden. De aanleiding voor dat schrijven was een bekende van me, die vroeg of ik zin had om bij haar te komen op vrijdagochtend en dan samen te doen wat we graag wilden doen. Dat had ze altijd met een goede vriendin van haar gedaan, tot de vriendin verhuisde.

In de voetsporen treden van iets wat al is geweest is niet altijd een goed idee. Het liep fout, op verschillende verwachtingen en veronderstellingen, vermoed ik. Waarschijnlijk omdat ik op een andere manier aan het zoeken was naar die vervulling, dan zij gewend was om te doen. Het was een teleurstelling en tegelijkertijd een nuchter constateren van een feit. Probeer niet in herhalingen te vallen, als de situatie totaal veranderd is. Uit die tijd stamt dit schrijven en daar ben ik achteraf gezien heel erg blij mee. Wat nu volgt is de inleiding, de rest bewaar ik nog even voor de kinderen.

_

Het is waar. Je hebt gelijk. Ik dans al jaren om mijn moeder heen, eerst met de dagboeken en nu met de brieven. Het wordt tijd dat ik daar chocola van ga maken. Weet nog niet hoe, waar te beginnen, welk verhaal het worden zal. Mijn concept van een stukje dagboek, een stuk van mezelf en de herinneringen kunnen een begin zijn. Weer een start maken met de dagboeken over te lezen en wat raakt, eruit te filteren.

Zo…al mijmerend, denk ik, dat dat een start zal zijn.

Zuslief en ik zitten op de bank. We hebben het over onze ouders. Onze benen opgetrokken, een kop thee onder handbereik, vertellen we elkaar de intiemste verhalen van nu, van vroeger, over de opvoeding. Woorden stromen en krijgen betekenis, die de prietpraat van even daarvoor overhevelt naar een diepere laag. Haar moeder en mijn moeder lijken niet op elkaar. Ze vertonen raakvlakken, maar de verschillen zijn groot. Ik bedenk dat dat voor ieder van ons geldt. Een gezin met elf moeders.

Ik wil er wat mee, het verhaal vertellen vanuit mijn beleving.

Is het zo dat we in relatie tot elkaar bestaan uit verschillende karaktereigenschappen, die bij ieder gezinslid een nieuw verhaal vormen en zo een nieuwe persoonlijkheid. Als moeder ben je medeverantwoordelijk voor de kinderen en volg je hun ontwikkeling op de voet. Als dochter van dat gezin onderga je de opvoeding als een gevoelsbeleving, geschoeid op eigen leest en vervat in de samenstelling van de omgeving. Ik wil het verhaal vertellen hoe het voelt om deze dochter van die moeder te zijn, van mijn moeder temidden van dat grote gezin van elf kinderen met hun ouders. En dan vooral als oudste dochter net als mijn moeder was. De oudste dochter.

Vrouwen zijn mijn hele leven lang met rechte rug blijven staan bij alles wat er op mijn pad is gekomen. De verbondenheid is groot. Het zijn de herkenbare overeenkomsten en derhalve ook de verschillen. Een oogopslag, een woord, een kwinkslag is genoeg om de warme onderstroom te voelen die langs mijn ziel strijkt. Het kost geen moeite om die te omarmen. Vrouwen worden vriendinnen, zusters, zielszusters.

_