Lanterfanterende momenten

Ik zat gisteren binnen te lanterfanten. Nou ja, ik beantwoorde vragen die binnenkwamen op de blog. Die nopen dat ik op zoek ga naar de militante vrouwen uit de oudheid. Kom bij de nauwelijks bekende, want niet genoemde strijdsters, contouren, weggevaagd door ze in het ongekende te schuiven. Het roept nieuwe vragen op. Samen met een lieve andere blogger komen we bij de oorsprong van de man/vrouw uit, bij Adam en Eva. Daar is het waarschijnlijk al fout gegaan. Vanaf het begin een ongelijke strijd, door keuzes die toen gemaakt zijn?

Omdat lanterfanten best fijn is en een pas op de plaats even nodig vanwege een toename van de benauwdheid, zoals altijd bij een wisseling van weer, kijk ik de eerste aflevering van de zevendelige docu van Dokter Ruben, waarbij Ruben Terlou, die ik zeer bewonder, gevolgd wordt als hij in een Amerikaanse gevangenis op zoek gaat naar de mens achter de crimineel. Hij wil er achterkomen en doorgronden, hoe ze tot hun daden gekomen zijn. Valt crimineel gedraf te voorkomen. Hij draait mee in een zelfhulpgroep van langgestraften. Bij iedere documentaire die ik van hem gezien heb, krijg ik meer bewondering voor deze man, die zijn eigen angsten onder ogen durft zien en ook niet schroomt dat in een cirkel van deze mannen toe te geven, vertrouwen te winnen.

Op een gegeven moment willen ze hem beter leren kennen en vragen of hij niet iedere vraag met een wedervraag wil beantwoorden, maar zichzelf durft te laten zien en dan doet iemand het voorstel om elkaar in de ogen te kijken. Ruben moet één voor één voor de mannen gaan staan en hen aankijken tot hij zichzelf aan de ander durft geven en de ander voelt dat zijn hart openstaat om hen te ontvangen. Als dat gevoel er is, kunnen ze door naar de volgende in de cirkel. Het is zo’n spannend ritueel, dat ik er benauwd van wordt en even weg moet kijken. Iets luchtigs wil zien. Wat een ervaring. Hoe verrijkend zal het voor hem zijn en is het ongetwijfeld ook voor ons, als toeschouwers.

De druilerige grijze lucht heeft vandaag plaats gemaakt voor een uitbundig zonnetje, met 14 graden is het prachtig en fris herfstweer. De cosmea bloeit uit alle macht en laat trots zien, wat ze in petto heeft nu ze niet meer overwoekerd wordt.

Er is een docu op NPO Plus, die ‘Brieven aan Vincent’ heet en dat vrouwen laat zien, die opgenomen zijn in St. Remy de Provence, net als Vincent van Gogh destijds en die brieven schrijven aan de schilder. Het zijn ingrijpende verhalen, ook al worden ze in een notendop vertelt. Als ik denk aan het boekwerk in Nederland met de verzamelde brieven van hem, had ik het graag hier gehad. Hoe mooi zou het zijn om daar brieven uit te halen en je gedachten er over te laten gaan, zodat je hem terug kon schrijven, zoals de vrouwen daar in de kliniek, doen over hun eigen ervaringen. Hoeveel stof tot schrijven is er dan.

Ik struin de bibliotheek af en kom geen brieven van van Gogh tegen. Dan bedenk ik dat ik ze natuurlijk digitaal kan ophengelen. Dan blijkt dat er een van Gogh Gallery bestaat, waarin vrij uitvoerig praktisch alle brieven te vinden zijn.( http://www.vggallery.com ).

Het borrelt van binnen, allerlei mogelijkheden en ideeën buitelen over elkaar heen. Wat een mooi idee. Zo zou je dat met andere brieven van je geliefde schrijvers kunnen doen, maar ik zou bijvoorbeeld de brieven van mijn moeder kunnen beantwoorden in het nu. Wat voor een tijdsprongen maak je dan. In wezen heb ik dat met haar dagboeken ook gedaan, maar dan met korte strofen. Nieuwe uitdagingen, die zeer welkom zijn in lanterfanterende momenten.