En zo is het maar net

Ik stond gepikt en gesteven in de aanslag toen zoonlief appte dat ze van huis weg reden. Dat betekende dat ik naar beneden kon stiefelen en daar op hem zou wachten. We hadden een lunchafspraak en de jongste kleinzoon was ook van de partij. We zouden naar IJsselstein gaan naar een betrekkelijk nieuw restaurant. Ik was er al eens geweest met hem samen en dit keer was hij dat vergeten.

De kleine hield hij in zijn arm en zo liepen we van de parkeergarage naar het restaurant waar, vergeleken met de vorige keer, een groot terras was bijgekomen. Als je de straat inkeek, zag je en face de statige toren van de Nicolaas-basiliek. Sfeervol accent in dit mooie oude stadje.

We kozen een tafeltje binnen ergens helemaal achteraan, waar we ongestoord kind konden uitpellen en verschonen(er was geen andere gelegenheid verder)en waar heen en weer te lopen viel om de kleine in slaap te wiegen. Verwend als hij was, was dat zijn manier om in slaap te komen. Daardoor was het wel het grootste deel de taak van zoonlief zelf. Toch kwamen we tot hele mooie gesprekken, onder andere over vroeger.

Vooral de tweeling had hun vader toen hij gezond was niet zo lang gekend. Zoonlief wilde weten hoe de verdeling was tussen huishouden en werk en ik legde uit dat zijn vader moeite had met gezag en in zijn impulsiviteit nog wel eens de baan liet voor wat het was. De logische volgende vraag was hoe het dan zat met de financiën. We kregen een uitkering in die dagen dat de kinderen klein waren. Het was geen vetpot met 1100 gulden per maand. Zoonlief dacht dat ieder van ons dat kreeg. Daar moest ik hem wijzer maken. ‘Nee lieverd, vroeger kreeg je maar een uitkering als je getrouwd was.’

Het was even stil. Peinzend bedacht hij dat het toch allemaal wat moeilijk was geweest met vier kleine blagen. Daarna vroeg hij wie het meest op mij leken van de vijf kinderen in ons gezin. Ik vertelde dat ik in allemaal een stuk van mezelf had teruggezien. De een had het optimisme, bij twee zat het ondernemen erin, het goedlachse zat er bij allemaal wel in. Ik werd eigenlijk niet gauw boos, maar als ik het eenmaal was door onrechtvaardig gedrag kon de ander zich beter bergen. Ook dat herkende ik.

Daarna hadden we het over de opvoeding vroeger. Ik vertelde van de ervaringen die we in de Boekenclub hadden opgedaan, waarbij mensen helemaal ondersteboven waren van het boek van Bart Chabot: ‘De hand van mijn vader.’ Alleen de twee oudsten, waaronder ik, hadden het een heel herkenbaar boek gevonden. Zo was het nou eenmaal. Het was heel gewoon in die tijd, dat je bij het uithalen van kattekwaad een tik er vlak voor kon krijgen, of dat er met het grootste gemak een pantoffel door de kamer scheerde en op een haar na je hoofd miste.

Zo waren er meer gezinnen waar van alles aan de hand was of die in een te krappe ruimte met teveel mensen zaten, waardoor conflicten al gauw werden uitgelokt. Het is mooi dat wij die barbaarse principes van opvoeden verre achter ons hebben gelaten en dat het nu veel minder voor komt dan toen.

Zo babbelden we de klok rond, terwijl de kleine het minder naar zijn zin had en zoonlief zijn uiterste best moest doen om te wiegen, in of uit de draagzak die hij had meegenomen. Ik sneed zijn lunch in stukken en dan kon hij het staande aan een hoge tafel naar binnen schuiven. Zo ging het ook. Voor elk probleem was een oplossing te vinden.

We gingen kleindochter ophalen en spoorslags naar huis om nog even met haar te kunnen knutselen. Toen haar moeder aan kwam rijden kon ik naar beneden na veel geknuffel, het was per slot van rekening voor twee maanden. We beloofden te face-timen.Als we in Verweggistan zijn zal hij iedere dag een vraag stellen en ik zal hem dan schriftelijk antwoorden. Het is een heerlijk idee om alles wat diep is weggezakt weer naar boven te kunnen halen. Maar nu is het tijd om te gaan ruimen en inpakken. Hoofd in de henna, koffertjes in de aanslag, boeken en tijdschriften, tekenspullen uitzoeken en wat oude doeken meenemen waar overheen geschilderd mag worden. ‘Kill your darlings, zolang ze niet van vlees en bloed zijn’. En zo is het maar net.