Een toonbeeld van harmonie

Zonder de kinderen naar Pécs, gewoon met z’n tweeën, was de grote wens van dochterlief en schone zoon. Natuurlijk behoorde dat tot de mogelijkheden. Omdat ons tochtje naar deze mooie stad letterlijk in het water was gevallen, leek het me, met de stralende ochtendzon, een perfecte dag om te gaan. Wij zouden ons wel vermaken met de filosoof en bikkeltje.

Tegen elven vertrokken ze en kon het grote feest beginnen. Eerst kwamen er allerlei spelletjes uit de grote mand te voorschijn. Iets met autootjes en de weg vrij schuiven, dierenkwartet was ook heel geliefd. Het grappige van deze spellen is dat bikkeltje eindeloos op eigen regels de koers bepaald en de filosoof juist heel kien is op een goede hantering van de juiste spelregels. Daarom is het des te aandoenlijker om zijn tolerantie ten opzichte van zuslief te zien. Ondertussen probeerde hij een kaartenhuis op te zetten. Daar is moed en eindeloos geduld voor nodig. Dat lukt je niet in een blauwe maandag, het vergt oefening en oefening en dat was wel wat veel gevraagd.

We zaten met alles uitgestald aan de grote tafel op het terras onder het afdak. Hoog en droog. Dat was maar goed ook, want er klonk gerommel in de verte. Wel konden we daardoor genieten van de mooiste luchten, diep donkergrijs met aan de tegenovergestelde kant een helder blauw, De natuur in contrasten. Bikkeltje had haar beesten en beestjes uitgestald en speelde daarmee een uitgebreid verhaal met allerhande toonhoogtes in haar stemmetje. Dochterlief appte dat ze met hun neus in de boter, lees een pittige onweersbui met regen en hagel, verzeild waren geraakt toen ze uit de parkeergarage kwamen en ze vroeg of het bij ons regende. Geen druppeltje te zien, maar wel een regenwolk aan dansende muggen, die nog steeds venijnige stekers bleken.

Eigenlijk wilden we naar het atelier, maar de donder en de bliksem hielden ons tegen. Het kwam de filosoof op een nauwkeurig tellen te staan van de tijd tussen het gerommel en de flits. Dat bleek haast niet mogelijk, want inderdaad was de echte bui behoorlijk ver weg. In een van de tekentassen had ik nog een guts met een linoplaat. Het was scherp materiaal en ik had geen goede werkplank met opstaan randje, dus dorst ik niet de kinderen te laten snijden. Maar ik kon ze wel laten zien hoe het werkte en in-inkten met de roller was al feest evenals het afdrukken. Daarna gingen lief en de filosoof verschillende bladeren zoeken die we ook nog konden inkten en afdrukken.

Zo rommelde de dag door. Met extra lekkers natuurlijk in de vorm van een bakje chips voor ieder, waarbij kleinzoon heel snel en zijn zus heel langzaam alles oppeuzelde. Dat kwam haar weer op loerende blikken naar het nog volle bakje te staan, waartegen ze zich dapper verweerde, maar oma bezweek. ‘Nou vooruit , een beetje erbij’. Als toetje hadden we een ouderwetse ganzenbord in een nieuw jasje. De afgekloven houten gansjes van vroeger waren nu glanzende plastic exemplaren met een magneetje erin, eenmaal in je vakje dan viel je niet meer om.

Er was nog een dingetje met winnen en verliezen. Altijd lastig te aanvaarden, maar de filosoof loste het heel goed op. Als je uitgaat van een eerste winnaar en een tweede, vervolgens een derde en een vierde, dan zijn er geen verliezers. Slim nagedacht en uitgelegd. Bikkeltje keek hem stralend aan toen ze als tweede winnaar over de streep ging. Daarna was er een moeilijk spel met het raden van het dier dat op je hoofd zat achter een rubberen bandje, waarbij je er middels vragen achter moest komen wat je was. ‘Kan ik zwemmen, vliegen, heb ik poten, hoeveel etcetera’. Stikmoelijk omdat de keuze reuze is, maar hilariteit verzekerd.

Halverwege de middag kwamen hun pa en ma terug met een mooi keramieken bloemetje, die bij de boeddha werd neergezet. Dochterlief maakte heerlijke wraps en na deze volle rijke dag liet ze me een prachtig stilleven zien op de lantaarn bij de voordeur. Daar zat in vredig geel licht de kleine huiszwaluw, praktisch roerloos, bovenop en dat al avonden lang. Een toonbeeld van harmonie.