Een cliffhanger van jewelste

Zo verschoof het ochtendritueel naar de avond, als de stemmetjes geluwd waren, de kinderen zoet achter een filmpje zaten, de vaat werd gewassen en de koffie werd gezet. De laatste rommeltjes van een dagje thuis met alle leuke karweien op zich, die zich in de loop der dag hadden voorgedaan. Natuurlijk allereerst de boodschappen maar daarna bleek het afwisselend te regenen en dan weer droog tot halverwege de middag de zon opkwam en stralend de somberte overnam. ‘Laat mij maar even, het is nog steeds lente’, scheen ze te zeggen. De douche was koud na al die spetterpartijen van kinderen en volwassenen. Dat betekende even een betere verdeling maken voor de komende dagen, maar voor de rest was er geen vuiltje aan de lucht.

De vorige dag had ik aan dochterlief al geopperd dat de mogelijkheden van een mozaiektafel met het gietijzeren geraamte bij de schuur tot de mogelijkheden behoorde en vandaag ging het hele stel voluit aan de slag. Lief wist op zolder achter een van de schuine deurtjes nog wat antieke tegels van de gevel van het huis en natuurlijk stond er in zijn schuur vol schatten zowel cement als voegsel. De kinderen leefden zich uit door met zonnebrillen op de tafel te prepareren, afbikken van de oude tegels was niet zonder gevaar, pa kwam helpen. Moeder veegde aan en lief fatsoeneerde de tuin. Zo had iedereen een functie. Ik knipte het restant van de te lange druif tot een respectabele en te behappen omvang, speelde met bikkeltje haar honderd-en-een spelletjes en genoot van alle bedrijvigheid. Een kinderhand is gauw gevuld, zeker toen de tegels aan gruzelementen mochten worden geslagen met de hamer en de tafel zich zeker maar gewis vulde met de brokstukken.

Dochterlief was in de weer geweest met schelpenkoorden rijgen. Er moesten gaatjes geslagen worden in de onderweg gevonden schelpen waar de filosoof mooi mee kon helpen. Maar ook was hij in de weer met gras knippen, onkruid trekken, het kleed vegen op het terras en meer van dat soort kleinigheden, soms onder supervisie van papa dan weer van zijn moeder. Bikkeltje vlinderde overal doorheen met sommige van haar glitteroogjes, knuffels met grote ronde ogen. Ze spaarden ze allebei en ze hadden ingewikkelde namen. Gismo was er een van en dat deed me direct denken aan die goede oude tijd met de Muppets. Het is genieten op dit soort dagen dat niets hoeft en alles.kan. De kinderen vermaken zich met hun speeltjes en hebben af en toe een opzetje nodig naar een volgend moment, maar doorgaans is het een goed gevulde dag qua bezigheden.

Er werd een grote groene hagedis gespot in de buurt van de varkensstal, dat was al vaker gebeurd, dus werd hij omgedoopt tot Harry de hagedis. Die voelde zich kennelijk optima forma onder de omstandigheden. En wij met hem, want we waren opnieuw een observatie-object rijker, net als de kleine hagedisjes tussen de dakpannen aan de rand van het terras. .

Lief is verguld om het feit dat er weer kinderstemmen galmen door de gangen en er mensen zijn, die intens genieten van dit zalige buitenleven. Zo hoort het huis te leven bij tijd en wijle.

Vanavond is er een meeting via de zoom met de redactie van Mensenkinderen. Dan buigen we ons over de nieuwe materie en kan ik gaan bedenken welke boeken er het beste bij zouden passen. Kuipers van kaft tot kaft in plaats van digitaal leest heerlijk weg. Het begint interessant te worden nu hij met zijn vrouw het psychiaters-echtpaar Droogleever-Fortuyn in Groningen hebben ontmoet ofwel de dichter Vasalis. Natturlijk is dat voor mij, Vasalis-liefhebber bij uitstek, een cliffhanger van jewelste