Wegdromen

Het is de 29e, tweede pinksterdag en wij slapen weer in ons eigen bed. De reis was heel goed gegaan, alleen vond onze Truus Tom-Tom het nodig om een toeristische route uit te stippelen door de natuur die Verweggistan rijk is. We hebben in de veronderstelling een ‘snelste’ route te hebben gekregen, ongeveer ieder dorp aangedaan dat tussen hier en Sopron lag met als extra toegift een ritje vlak langs het Balaton.

Pinksteren, dus alle winkels dicht. Maar de vorige keer had ik bemerkt dat je bij de benzinestations gewoon de drankvoorraad aan kon vullen. Nu kwam dat goed van pas, maar het is natuurlijk een tikkeltje tegenstrijdig als je alcohol uit het verkeer wil hebben en je laat het langs de weg in grote mate aanbieden.

Enfin, ongeveer vier uur later reden we moe maar voldaan regelrecht in de armen van ons welkomst comité, dochterlief en Co, die uitbundig op de weg stonden te juichen en te joelen. Kleindochter, het bikkeltje, knelde haar armen stijf om dat stukje thuis dat ze af en toe zo gemist had en ook de kleine filosoof, die allang niet meer echt klein is, omhelsde ons en daarna dochterlief en schone zoon, zo lang al onderweg en zoveel maanden geleden voor het laatst geknuffeld. Het was een warm, warm welkom. In sneltempo werd de auto leeg gehaald en de krat met levensmiddelen voor hen, voor het vluchtelingenwerk straks en voor ons uitgeladen. Terwijl de mannen bezig waren met het sjouwen, liet ik de kinderen de geheime duer zien, die de filosoof open had proberen te krijgen maar wat niet gelukt was. In volle verwondering zagen ze de grote trap erachter, nog een houten deur naar het onafgetimmerde maar grootste gedeelte en de geheimzinnige voorwerpen allemaal. We vonden ook de vreemde poepjes, waar lief al eens op had gewezen en dat leverde de vreugdevolle kreet ’we hebben een poepboek’ op. Je bent een ontdekker of je bent het niet.

Dochterlief had ondertussen een heerlijke en rijke Indiase maaltijd bereid en de beide mannen hadden de grote bank uit de gang gehaald, zodat de lange tafel met zijn twee chaperonnes weer als vanouds stond te pronken. Tafel gedekt, met chique glazen op voet voor iedereen en smikkelen. De sambal werd met gejuich ontvangen evenals het Naanbrood en de bawang goreng. Het is soms goed om iets te moeten missen, dan is het waarderen als het weer voorradig is, navenant groot.

Na de heerlijke maaltijd was het tijd voor de cadeautjes, ze hadden al lang en breed de tas ontdekt. Boeken voor schoonzoon, deel 104 en 117 van de waanzinnige boomhut voor de filosoof, een groot boek met gedichten en gedichtjes en een bloemenpersje voor bikkeltje. Een vlinderboek voor allen, Hongarije is een vlinderland bij uitstek en de bijbehorende veldgids. Dochterlief kwam er bekaaid af, want ze is morgen jarig en krijgt dan pas alle cadeaus natuurlijk. De kinderen genoten. In de wijnglazen vloeide de cola, de appelsap en de wijn en het bier, de waxinelichtjes ondersteunden de feestelijkheden en slaap overmande de koters na een leeskwartiertje en het tandenpoetsritueel.

Na de thee wisselden we de opgedane ervaringen uit en genoten meer dan ooit, van elkaars gezelschap. Het klopt, ieder die je lang moet missen wordt intens gekoesterd bij hernieuwde vereniging. Daar konden we goed op wegdromen.