Dag mooie plek

Een verlate Nieuwjaarsdag met zoonlief. Op de eerste was er sprake van griepachtige verschijnselen, dus dorsten ze het niet aan. Ergens halverwege onze woonsteden zochten we het avontuur in de Lange Duinen, onderdeel van de Soesterduinen. Natuurlijk had grote broer zijn vrolijke rode bal mee en al direct op de parkeerplaats stond hij oog in oog met een ponypaard, waarover hij honderd vragen afvuurde op zijn vader. De berijdster vroeg vriendelijk of hij er op durfde zitten. We bespeurden een lichte aarzeling, maar de nieuwsgierigheid won. Even later zat hij trots voorop te glunderen met een handje nog in de grote vertrouwde knuist van zijn paps. Wie niet waagt, die niet wint.

Even later trokken de sparappels op het pad de aandacht, maar toen we hem wilde tonen hoe ze aan de boom groeiden, waar nog een late eenzame vrucht hing, had hij al weer oog voor de bal. Veel honden op het pad, die hem geen angst inboezemden. Eenmaal buiten het bos kreeg de wind een venijnig randje, dit tot ongenoegen van de Benjamin, die naar adem hapte met de volle laag in zijn snoetje in zijn moeders draagzak.

De grote zandbak toonde clusters, kleine groepen mensen met heel veel honden. We zochten de stilte. Tussen twee bomen in, met een grote reikwijdte, waren twee elastieken gespannen, waarop twee mensen balanceerden. Bijna als op de trampoline voerden ze hun capriolen uit.

Om de drassigheid te ontlopen moest er goed gekeken worden waar je de voeten neerzette, en ook, minder prettig, door de talloze hondenpoep, wat een minpuntje veroorzaakte. Schoondochter kon niet over de berg kind en sjaals over haar buik heen kijken, dus was ik haar geleide en had haar gelukkig vast toen een grote hond uit het niets tegen haar op sprong en met zijn lange riem onze voeten omstrengelde, maar zo hard trok, dat het nog gevaarlijk werd ook. Ik zette een van mijn grote kloffen op de riem en voorkwam dat we onderuit geschoffeld werden. Toen wij ons uit de touwen hadden los geworsteld, dartelde hij vrolijk door naar grote broer en, waar ik bang voor was, geschiedde. Met een sprong lag de kleine pork in het zand, dodelijk geschrokken en in tranen. Er liep nog een grotere hond achter bij twee mensen, die aan het grijnzen waren. ‘Die van ons doet niets hoor’, riepen ze. Volkomen onbegrijpelijk voor ons, tot achter hen vandaan een vrouw kwam aanrennen en zich in allerlei toonaarden verontschuldigde. Het was die van haar, jonge hond, speels, moest nog veel leren, lange riem, losgetrokken, het hele riedeltje. Wilde grote broer hem eens aaien. En ondanks de schrik, wilde onze dierenvriend dat wel. Eind goed, al goed.

Zo viel er nog veel te ontdekken en beleven in die grote zandbak. In de luwte van het bos liepen we terug, maar het kleine willetje had in zijn hoofd gezet om nog even bij de balanceerders het kunstje af te kijken. Zwieperdezwiep, zo zwaaide het smalle koord. Als ze er na een te grote waaghalzerij van af vielen, hoorde je een doffe klap in het zand. Niet helemaal zonder gevaar dus, die grote mensenwereld. Gelukkig was er weer de bal en helaas ook hier had hond het pad gemarkeerd. Dan maar op de nek van zoonlief. Hoog en droog. Benjamin was al lang in slaap gevallen.

Wat een fijn avontuur. Moe maar voldaan in de autostoel stuurde hij kushandjes naar oma in de blauwe auto. Dag lieverd tot gauw. Dag mooie plek.