Bon appetit

Er hadden meer mensen van mijn geboortejaar gereageerd op de website van de GGD. Grijze hoofden alom, de een kwakkelend en schuifelend achter de rollator, begeleid door dochter, de ander kwiek en keuvelend achter het mondmasker. Het gebruikelijke riedeltje in een veelvoud aan vragen en een verwijzing naar de arts om de bloedverdunners, waar ik zoals altijd te horen zou krijgen om tien minuten af te drukken na de prik. Een triageverpleegkundige met zwaar accent handelde een en ander af en hup, langs de afzettingen naar de loketten. Moderna dit keer. Waarom, tja…omdat.

Vriendelijke verpleegkundige die met vaart en verve de naald erin jenste onder het afleidende gesprek. Geen centje pijn in deze rechterarm anders dan de vorige in de linker.

Het wachten tussen de EHBOposten betekende schoenen bestuderen, het plafond, een glimp van de race op het televisietoestel, het mobieltje en nog meer van dergelijke afleiding. Wat moet een opgehokt mens anders. Na een kwartier kroop het tussen de zelfde rollators en grijze hoofden naar de uitgang.

Buiten een flinke teug frisse lucht. Op naar de vrijheid en naar de supermarkt om een lunch in te slaan voor de hardwerkende dochters. Een tas vol liefde namen ze dankbaar in beslag. Meergranen bolletjes, boerenkaas, Griekse salade voor ertussen, jus d’orange en grote mandarijnen.

Met de grote hoeveelheden stof kon ik nog niet de vorderingen en verbeteringen bewonderen, dat was voor later. In de middag was er op tv een programma van de Boeddhistische gemeenschap hier in het land. De markante filosoof, ecoloog en boeddhistische leraar Matthijs Schouten sprak zijn gehoor toe. Een verhaal trok de aandacht. Het ging over het Herderstasje, dat lieve kleine, wat onooglijke plantje met de lepelaarblaadjes. Het werd aangehaald in een Haiku van Basho.

‘Yokoe mireba/nazoena hana sakoe/ kakine kana’, in de vertaling is het: ‘Zie toch eens hoe het/Herderstasje bij die heg/ in bloei staat; Oh, kijk..!’

Het begrip Kana is nauwelijks te vertalen en drukt de verwondering uit over de schoonheid van dit nietige bloemetje en haar bescheiden inname in de ruimte, daar onder die heg. Basho erkent die ruimte, observeert alleen en laat het plantje in haar eigen waarde, haar eigen zijn. De natuur toe-eigenen is het eerste wat we in de westerse wereld zouden willen. Beschouwen we het als onkruid, dan rissen we het weg, vinden we het een mooi bloemetje, dan plukken we het om het nader te aanschouwen. Zelden mag het blijven waar het is.

Wat een mooie gedachte. Ik denk direct aan de woekerende paarse dovenetel op de vlonder voor mijn atelier. Niet zelden trek ik het gros ervan weg, moet ik beschaamd toegeven. Waarom eigenlijk. Het heeft nu eenmaal die weg gekozen. Wie wil er niet zitten tussen dat overweldigende paars. Het voornemen groeit met het aanhalen van de haiku, om meer en meer eens te kijken naar waar de tuin mij leiden zal in plaats van omgekeerd en bovenal om mijn Haiku’s weer eens onder de loep te nemen.

‘Door het nabije te ervaren, leert men het verre kennen’ zegt Elisabeth Tonnard, schrijfster en beeldend kunstenaar. De toehoorders werden door Matthijs Schouten op pad gestuurd om hetzelfde als Basho te ervaren. Onmiddellijk waren er bij, die plukten, oppakten en in ieder geval een interventie pleegden. Sommige zegen neer en keken alleen maar, lieten dat wat ze zagen binnenkomen. Wat een prachtige meditatievorm om een moment van de dag stil te staan bij het wezen van iets in haar natuurlijke habitat zonder tussenbeide te komen. Wat een logische en natuurlijke vorm ook.

Met deze gedachte in mijn bagage keer ik terug naar het alledaagse. De inwendige mens vraagt net als de ziel om versterking. Met in het achterhoofd de hapjes voor bij het aperitief van de zussen straks rond kerst, oefen ik met een lap bladerdeeg en de ingrediënten voor de Caprese. Strooi overvloedig Italiaanse oregano, majoraan, tijm basilicum over de mozzarella en de tomaat, besprenkel met olie en schuif het in de oven. Na een kwartiertje al geroffel op de trap, zoonlief en schoondochter komen naar beneden. ‘Wat ruikt hier zo heerlijk’. Twee proefkonijnen om te testen, hoe kom ik aan die mazzel. Het kreeg het predikaat ‘zalig’. Dat lijkt me een passend gerecht voor die gewijde kerstdagen. Bon Appetit.