Wat een heerlijke dag

Half zeven zondagmorgen. Zoonlief wilde weten of ik hem naar zijn auto kon brengen, die voor de garage in Utrecht stond te wachten. Dat betekende even schakelen van zondagsrust naar handelen. Op de weg had ik ruim  baan. Geen auto te bekennen. De lucht was prachtig en de regensval van gisteren leek zich vandaag niet te gaan herhalen. Het weer lokte naar de tuin, waar de zondagsrust alleen verstoord werd door de meerkoeten en de eenden in de sloot, die haastig het water in gleden en  twee hazen op het pad die zich onbespied waanden.

Mijn zwarte stampers trokken een spoor door het bedauwde gras en hier en daar siepelde er wat nattigheid naar binnen. De lucht trok helder op en ik bemerkte dat ik met de koolmezen en de vinken niet de enige vroege vogel was, want hoog in de lucht zweefde een luchtballon, zwarte stip in oplichtende wolken, waar straks vast en zeker de zon onder vandaan zou piepen.

Het gras was goed te maaien ondanks het vocht. Toen de zon opkwam en de ganzen luid gakkend in formatie overvlogen besloot ik een en ander vast te leggen. Alleen de halsbandparkieten die leken te dansen in de lucht schoten sneller weg, dan ik ze in het vizier kon krijgen.

Dochter appte of ik zin had om even mee naar haar tuin te gaan en daarna te gaan lunchen in de theetuin. Met het hele gezin naar een ongerepte moestuin, waar grassen, mais, rabarber en snijbieten aardig waren doorgeschoten. De prioriteiten lagen dit jaar bij de lieve dochter die aan een andere rijkdom had bijgedragen. Het maakte niet uit. Ze gingen hard aan de slag samen met zoonlief die zijn kleine spierballen liet rollen en terug, dolle pret, in de kruiwagen mocht. Ik ging met de kleine spruit een rondje rond de pluktuin.

Er lagen drie oude zonnebloemen op het pad. Ze stonden op de nominatie om op de compostberg te worden gegooid. Ik vroeg beleefd of ik ze mocht hebben om te schilderen. Grote grijns was de beloning. Natuurlijk. Neem mee. Ik bewaarde ze op de kap van de wagen. Wat een bof. Bij een andere tuin stond ik stil. Het jongetje dat daar met zijn vader aan het oogsten was legde  uit hoe dat werkte bij zonnebloemen en dat je met drie zaadjes een overdosis aan bloemen kon krijgen.

Ik kreeg een zonnebloemenpit mee, om het zelf eens uit te proberen. ‘Smelt’. Geen haar op mijn hoofd die er over dacht mijn plantenkennis openbaar te maken. Na het werk was er een heerlijke tosti met latte in de theetuin en een wandeling door het rijk gebloemde Groenhoven, het piepkleine park aan de Vecht met haar grote oude platanen.

Onderweg naar huis kwam ik langs andere dochter en ving haar net, voordat ze met  Franse schoonmoeder en de drie jongens naar Park Transwijk zou lopen. De jongens mochten stoom afblazen met de bal en de kleine kon eindelijk zijn varkens gaan begroeten, omdat hij al een paar dagen aan het knorren was. Toen we er eenmaal voor stonden bokten ze een beetje en vond ie ze toch wel groot. Het waren nog jonge dieren en veel beweeglijker dan normaal. De geiten waren zachtaardig en goed benaderbaar. Kleine handjes op het witte vel, altijd vertederend.

Kleinzoon 2 vertelde terug naar huis dat hij geen voetballer meer wilde worden maar een dokter. Voor de ernstige kwalen, hart of hersenen of zo. Dan kon hij een gouden hart maken voor zijn oma’s, die het altijd zou blijven doen. De lieverd had ons hart allang verguld. Kleinzoon 1 had esdoornvleugeltjes gevonden en we probeerden ze om beurten helikoptervluchten te laten maken. De laatste tolde als een volleerde heli naar beneden. Voldaan, want een kinderhand is gauw gevuld, kwamen we bij huis aan. Wat een heerlijke dag.