Onuitwisbaar

Met de onberekenbare buien gisteren, kwamen ook de wisselende luchten mee. In recordtempo viel er te genieten van een steeds weer veranderend decor. Ik had mijn zinnen gezet op de Lek. Heerlijk om zo dicht bij de vrijheid te wonen. Die weidsheid geeft dat gevoel altijd weer. Lucht, de meanderende rivier, de uitgestrektheid van het land en vogels in hun vliegende vaart, gakkende ganzen in V-formatie.

De wolken waren adembenemend schoon, met een helderheid in het strakke blauw, of de dieppaarse geheimzinnige duisternis met de regen eronder in een vuil geel. Alles kon omslaan per seconde. Ik stapte telkens weer uit en knipte en knipte en knipte of stond adembenemend in te drinken en vast te klinken wat zich daar voor mijn ogen voltrok.

De dijk lag er oogverblindend bij in dit licht, bij ’t Waal reed ik het hochie af om naar de hut te gaan. Het was tijd om de handen uit de mouwen te steken. Schoonzus onthaalde me met een heerlijk bakkie en wees me de materialen. Alles was voorhanden. Lekker muziekje op, snoetje voor en gaan. Er lag een brief bij met de aanwijzingen. Licht schuren, want de latten en de kozijnen zelf stonden al in de grondverf en daarna de hoogglans erop. Deftig mergelwit, dat straks met het monumentengroen nog meer cachet zal geven aan dat prachtige huis op wielen.

Euforie om de ruimte die de grote ramen geven, nu ik ze zie zonder het plastic dek. Mijn toekomstig tuinhuis staat binnen in de grote schuur en ik heb vrij spel. De omstandigheden zijn meer dan gunstig en het werkt heerlijk. Kacheltje er bij om de verf sneller te laten drogen, bouwlampen erop gericht, deur open voor de frisse lucht.  Een kind kan de was doen, maar meer nog als een kind zo blij, bedenk ik me gaandeweg het voltooien van de papieren opdracht. Schoonzoon van broer heeft er prachtige solide goten op gezet. Er zit nieuw bitumen op het dak en alles vordert gestaag om een droom bewaarheid te laten zijn. Het leven lacht weer. Halverwege komen broer en zwager aan. Direct wordt de kwast gepakt. Vele handen maken licht werk. Zwager reddert om ons heen, trapje hier en daar, lamp er bij, morsplastic op de grond. Achter mijn rug om veegt broer de druipers weg. Haha, die varifocus van mij werkt niet helemaal optimaal, blijkt.

Met een Wijntje voor Trijntje sluiten we de dag af. Na gedane arbeid is het zoet rusten. Ergens, diep van binnen, begint voorjaarszon te kriebelen, die aan de slag wil thuis. Kamers opknappen, schuren, alles blinkend omzetten in kleur, licht en ruimte. Dat is de kracht van iets moois onder je handen zien groeien.

Als ik terug rij kies ik weer de dijk. Nog steeds is er iemand boven met lef aan het schilderen. Het palet is gevuld met de krachtigste combinaties. Het is ongelooflijk, welke prachtige taferelen steeds weer ontstaan, door wind, door regen, door hagel zelfs als de vuilgele lucht zich loodrecht met de aarde verbindt. Het is een adembenemend schouwspel. Er scheuren auto’s langs, er scheren wat aalscholvers over, het water weerspiegelt, trekt glad, kolkt op, al naar gelang de wind luwt of aantrekt en alles past in de sfeer, die opgeroepen wordt. Weer laad ik alles in mijn kleine zwarte vriend. Straks, thuis, zal ik nog eens genieten van wat ik hier nu achter laat. Maar de beelden staan bovenal in mijn geheugen gegrift, voor altijd, onuitwisbaar.