Een topdag zo’n Tomdag

Gisteren was het Tomdag. Luca was op kamp en diende opgehaald te worden in Bennekom. Tom had een heel dagprogramma af te werken met school, musical lessen en zwemmen. Daar kon ik verlichting brengen. Iets wat een mensenleven leuker maakt. Het streelt. Terwijl ik voor de deur van school aan het wachten was, schoten er oudercontacten met mijn eigen schatten door het hoofd. Het mocht altijd licht chaotisch lijken, maar hoe warm was het contact van ouders in school. De inloop was die van het hoogste goed. Ooit, op een blauwe maandag toen het de heer Rutte, in zijn gewone zelf vóór zijn premierschap, betaamde een bezoek te brengen aan ons onvolprezen schooltje, heb ik geprobeerd het ‘en plein public’ uit te leggen. Helaas kon ik dat nooit onverdeeld zonder emoties over het voetlicht brengen. Het belang van ouders in school is de oplossing voor het integratiebeleid. Juist daar ontmoet men elkaar echt. De boodschap zwom half in tranen.

Klaar voor ontvangst

Herinnering: Iedereen zit aan de mini-tafels dubbelgevouwen met of zonder slaap nog in de ogen en de alledaagse futiliteiten komen voor het voetlicht. Kinderen spelen er doorheen, worden door helpende handen, die in de buurt zijn, naar juiste wegen geleid. Afspraken worden gemaakt, verschillen besproken, raad gegeven. Iedereen vaart er wel bij. Als er ergens sprake is van een grote familie, dan wel daar, in de groep, aan die kleine tafels. Geen ‘Juf Ank’-achterdocht en achterklap, maar gezonde belangstelling en interesse.

Ouders in de school werden op handen gedragen. Het is de basis van de betrokkenheid en ouderparticipatie en een noodzaak voor de goede verstandhouding en het persoonlijk contact. Helaas zijn maar weinig leerkrachten en scholen daarvan overtuigd. Ze vinden het chaos en herrie. Zet een andere bril op en zie ouders als onderdeel van het geheel. Het geeft een bijzonder licht en een verrijking.

Tom stond al van het ene op het andere been te wiebelen en naar me te kijken, toen hij nog in de rij stond om de juf een hand te geven. De hand zou leiden tot gezien worden, contact maken, persoonlijke aandacht. Ook dat was er allemaal terwijl we aan de tafel zaten en knuffies uitdeelden aan deze of gene, een high five voor de non knuffelaars, een aai over de bol voor de superverlegen schoorvoeters. De gouden regel: ‘Zorg dat je elk kind hebt gezien’ ging altijd op, meer was niet nodig.

Hij vloog vanaf de juf regelrecht met een vaartje in mijn armen. Haha, dat is nog eens een binnenkomer! Onderweg naar de auto begon hij een verhandeling over wat hij lekker vond. Hij vroeg nergens naar, maar zijn beschrijving, ‘een hoge witte en dan met stekeltjes met zo’n leuk rond koekje erop, zo grappig. En ook nog eens in die ijswinkel waar we toen geweest waren, hier vlakbij, weet je nog wel, Oma’ sprak boekdelen. Alsof ik het ooit vergeten zou. Ik wist het absoluut en omdat we nog een uurtje te overbruggen hadden was dat een uitgelezen moment voor zo’n hoge witte. Dat vonden twee witte eenden voor het bankje, waarop hij van het lekkers te genieten zat, ook. Ze belaagden hem, de aandacht gleed in dikke druppels van zijn ijs af, toen hij ging staan in een poging de opdringers te ontwijken. Het rode skai bankje binnen gaf soelaas. Beter! Door het raam volgde hij zijn belagers. Ze vlogen teleurgesteld naar park Rijnzicht aan de overkant. Op zijn wit-besnorde snoet stond de triomf te lezen. Om het ijs en om het afschudden van de belagers.

De gezonde tomaten-groentensoep kwam later, met echte balletjes, zoals het een echte Oma-soep betaamde. Dat wist de meneer van het sportclub-restaurant gelukkig ook. Daar kon ik nog meer geleende sier mee maken. Er kon geen Maccie tegenop. Triomf op alle fronten. Een topdag, zo’n Tomdag.