Missie geslaagd

Het cadeau dat in zwarte letters duidelijk op het lijstje staat, is niet meer te bestellen. Er zit niets anders op dan ‘Expeditie Binnenstad’ te starten. Luchtig met de bus is uitgesloten door een tekort aan zuurstof om dergelijke stukken te lopen. In te wisselen door de rijkdom van de auto, die even later onder de krochten van Utrecht doorschuift naar de meest luxe en dure garage ever, 7 minuten voor 0,50 eurocent, tel uit je winst. Dat betekent dat ik de uitgespaarde energie in tien minuten zal trachten te niet te doen door een stevige doorstap in Hoog Catharijne. Mijn hemel, alles staat op z’n kop, waar zit die vermaledijde winkel. Als een volleerde snelwandelaar schicht ik tussen de slenterende, kauwende, kletsende, stilstaande massa heen. Ogen schieten langs de gevels om de juiste naam te vangen.

Helemaal vooraan bij het station blijkt een informatiepost met twee vrouwen. Met een geduldige glimlach zet een van hen omstandig uiteen welke richting er genomen moet worden, terwijl de parkeermeter in mijn hoofd maar door blijft lopen. De hele andere kant op naar het Vredenburg dan maar. Een twee drie in Godsnaam en nog eens een duik in die woelige menigte. Achter hoge schotten vindt de hectiek van de bouw plaats. Klotterende mannen en vrouwen met overalls en stoere heupgordels, ze drijven met hamers de spijkers in het  hout en peuren met schroevendraaiers lichtaansluitingen op de juiste plaatsen. Boven het gonzen van het winkelende publiek uit meen ik een flard muziek uit de radio te horen ‘Hilversum drie bestond nog niet’ zingt het in mijn hoofd. Mijn hoofse meter laat met snelheid weer twee kwartjes vallen, als ik probeer een breed zwalkend stel te omzeilen en maar steeds wordt klem gelopen.

Jullie zijn gewaarschuwd. Hoog Catharijne is op vrijdagmiddag een heksenketel, een doolhof pur sang en ik loop er ‘Als een vreemde zeker, die verdwaald is zeker.’ Noodzakelijk kwaad om een doel te bereiken. Thuiskomen kan pas in de oude binnenstad, maar dat is niet aan de orde. Ook het Vredenburg wordt overlopen door de massa. Er is markt. Kooplui prijzen hun waren aan, laten stemmen schallen, kijken dwingend in de poppetjes van de ogen. Gehaast mijd ik de blikken. Geen tijd. Daar is de winkel.

Van de regen in de drup, blijkt al gauw. Het lijkt allemaal te geef. Graaien en grabbelen, passen en meten, eenzelfde patroon blijft in alles terugkeren. Men schrijft mode met een luipaardenhuid die tijgerprint heet, volgens het in zwart geklede behulpzame meisje als ik haar om raad vraag. Het te verkrijgen onderdeel ligt nergens, maar is wel achter. Ze haalt het voor me op, terwijl de longen op adem komen. Dan volgt er nog een kleine cultuurshock. Op deze verdieping zijn vier kassa’s. Twee zijn er in werking, men heeft de wachtenden om de pilaar geleid in dezelfde wachtgangen als bij Schiphol. Braaf draaien we in carrévorm de wachttijd door. Als de gangetjes vol zijn, gaat de derde kassa ook open en verdriedubbelt de snelheid van verwerken. Als ik aan de beurt ben, is het achter mij nagenoeg leeg.

Terug naar de zorgvuldig geregistreerde plek van de immer verstopte garages. Voor de domino pizzeria, na het terras. Ergens in het midden dalen de trappen af naar het verdwenen, uitgegraven, historisch verleden van de oude jaarbeurshallen en ver daarvoor. Met enig historisch besef zou men uit de luidsprekers de paardenhoeven moeten laten kletteren op de kasseien. Dat zou een mooi contrast zijn met de snelheid waarmee de pk’s zich brullend verheffen.

De automaat slikt mijn kaart naar binnen. Angstvallig hou ik mijn hart vast. De opluchting tekent sterretjes, als ik slechts een half uur onderweg ben geweest en nu voor de aderlating van 2.50 het pand mag verlaten. Ze spuugt de kaart uit. De weg naar het hemelse buiten is lang. Letterlijk opgelucht rij ik de mij zo bekende binnenstad uit. Missie geslaagd