Een doekje voor het bloeden

Ik heb net met een koelkast van formaat lopen zeulen. Iedereen was bezwaard en wilde niet meesjouwen. Het was een tijdelijke woning waar we met z’n allen bivakkeerden. Omdat er zo verschrikkelijk gezucht en gesteund werd, wierp ik me op en nam het voortouw in de positieve benadering van het probleem. Toen ik hem samen met zoonlief vast had bleek het gevaarte zo licht als een veertje en kon ik hem zelfs alleen naar boven dragen terwijl de aanwezige spierballen verdwaasd toekeken. Heerlijk Dromen duiden,. Geen probleem is zo groot of je kunt het tackelen, omdat het draait om je eigen ontvankelijkheid voor een positieve oplossing.

Vlak daarvoor waren er bij poes Pluis ineens zeven katten naar binnen geslopen en daar had ik bijvoorbeeld weer veel meer moeite mee. Die kon ik op geen enkele wijze eruit jagen. Iemand in de goegemeente draaide er de hand niet voor om en Pluis zat veilig op het balkon en de zeven gasten waren zo verjaagd. Ook een slimme manier. Ik weet waarom ik over Pluis en problemen droom. Als er iemand op de poes moet passen is ze niet de meest vriendelijke voor anderen. ‘Bijt nooit de hand die je voedt’, zei men vroeger. Pluis trekt zich er weinig van aan als ze iets in haar bakje wil. Rang, daar hangt ze in been of arm.

De dromen wisselden elkaar in hoog tempo af. Het is de nasluimer van de watten van gister. Ik heb de wekker ook al drie keer verzet en ben qua tijd op het scherp van de snede aan het schrijven. Straks is er een dag van het bestuur met een workshop, toneel en een heerlijke lunch. Hun manier om ons te bedanken op de dag van de leraar. Die ze nu net jammer genoeg ook uitgekozen hebben voor de staking. Mijn zus merkte op dat het weer zich aangepast heeft aan de nood van deze stakingsdaad. Het is Code Rood en iedereen weet dat het zo niet langer kan. Voor mij draait het allang niet meer om het geld, maar om het feit dat het onmogelijk wordt gemaakt om kwaliteit van onderwijs te leveren als er nog steeds te veel kinderen in een groep worden gestopt, waardoor het voor de leerkracht de hele dag bikkelen is om individuele aandacht te geven. Waar haal je de tijd vandaan.

Foto: Marijke van der Linden.

Terug naar die positieve benadering. Laten we er een feest van maken. Een bewustwordingsfeest. Eindelijk zijn zij en wij met elkaar ontvankelijk voor de roep van de veldwerker. Het is wel lastig dat er nog steeds een demissionair kabinet is. Misschien moet de politiek ook eens flink op de schop net als de verouderde logge onderwijsorganisatie, dat zou pas zoden aan de dijk zetten. Als we met elkaar weten, dat het zo niet meer kan, dat het anders moet en er ruimte komt voor vernieuwing op alle fronten zijn we op de goede weg. Laten we met elkaar toch vooral 21ste eeuws gaan denken en gebruik maken van de versnelde ontwikkelingen in tijd en ruimte. Het heeft alles te maken met vertrouwen in de mens en het geloof in kwaliteiten van elkaar.

Zelfs die koelkast, de zware molensteen om ons nek van tegenwoordig, kan zo licht worden als een veertje, als er weer ruimte komt voor de ondersteuning bij de ontwikkeling van een kind zelf, zonder dat het dichtgetimmerd moet worden met strakke organisaties en een toetsing die alle tijd opslokt. Tijd en ruimte zijn de factoren waar het om draait om straks niet met z’n allen in de lappenmand te belanden. Dat geld is loon naar werken, maar op de manier waarop alles nu geregeld is, is het nooit genoeg. Als mensen in dit tempo hun  liefde voor het vak verliezen is het de hoogste tijd om te zoeken naar de daadwerkelijke oorzaken en is het geld slechts een doekje voor het bloeden.