Geschiedenis in een notendop!

Het leuke van invallen is dat je in een andere modus mag zitten. Je bent de inval en neemt waar. Letterlijk en figuurlijk ,waar het dat laatste betreft. Ik zie veel. Oude ogen die gewend zijn te observeren zonder er direct een mening bij te hebben. Ze wegen wel af. Daarvoor is het een blik met geschiedenis en een rugzak vol bagage. Ik loop door het oude gebouw en ben ineens weer terug op mijn eigen school, twintig jaar geleden. Ieder magazijn drukt haar stempel door overvolle planken met papier en Engels karton. Er is verf voor de eeuwigheid. De plakband krijg je in een heel schoolleven niet op. Ik mis de mooie vellen ‘afvalkarton’, die zo broodnodig zijn om in het vrije mee te kunnen knutselen. De ecoline zit achter slot en grendel. Er is zelfs iemand, die niet wist waar ik om vroeg.

De modus om te vergelijken is aanwezig. Het is een natuurlijk gevolg. Te vaak heb ik de afgelopen drie dagen al tegen iemand gezegd hoe het anders was op mijn vorige school, die als een handschoen paste. Ik besef het zwaktebod van een dergelijke opmerking. Deze school is de andere niet en zal dat ook nooit worden. Toch is er een essentieel onderdeel, dat node gemist wordt. Vooruitgang en vernieuwing blijven steken bij de voordeur. Deze school ademt vooral geschiedenis. Het verleden waart rond in de muren, de gordijnen, de kasten vol met het oude materiaal. De wirwar aan koelkasten en de sleetse staat van het podium. Er is best veel, maar dat wordt opgeborgen achter deuren en is niet vrij te pakken voor de kinderen. Leerkrachten staan in de modus van trage gewenning, ook al ben ik de oudste in het gebouw.

Het is wonderlijk om ondergedompeld te zijn in een sfeer die je kende van voorheen. daar wordt een mens melancholisch van. Voor de kinderen maakt het niet uit. Die krijgen de ruimte om te spelen. Moeilijk is het, als je weet dat het met de juiste prikkels anders kan. Ik ben gisteren tevergeefs op zoek gegaan om materiaal te vinden voor het maken van grote octopussen met zwengelpoten,die boven de projecttafel kunnen zwemmen met elkaar. Er zijn wel prikborden op de gang gekomen, nadat ik er vorige week tevergeefs naar heb lopen zoeken.

De collega’s en de ouders voelen vertrouwder dan het gebouw. Op woensdag was ik nog niet geweest en dan ontdek je dat de populatie onder het personeel in een week als een blad aan de boom kan veranderen, nu men kampt met ziekte en werkt met invallers. Gisteren was het een sfeer van oude-jongens-krentenbrood. Ons kent ons en de begroeting was al hartelijk, maar het afscheid zo mogelijk nog warmer. Chapeau voor de harde werkers en de moeizame weg die er nog te gaan is, omdat het niet anders meer kan, dan dat neuzen in de vernieuwings-stand moeten gaan staan, wil het onderwijs nog rendement op leveren. Vooruitgang is niet het kind met het badwater weg gooien, maar daar zit wel dé grote angst en daarmee de rem bij oudgedienden.

Ik hoef er niets mee. Het is een voorbijgaand station, maar juist omdat de geschiedenis in een notendop voorbij trekt, raakt het mijn kern. Voor de enkele dagen die er resten, wil ik betekenisvol zijn. Wie weet springt er een vonk over.