Niets menselijks is mij vreemd.

Ik wist niet dat het mogelijk was, maar gisteren was ik een getergd mens in elke vezel van mijn lichaam en van mijn ziel. Om alles voor het nieuwe schooljaar in orde te hebben, zijn ze al maanden bezig onze oude vertrouwde school af te breken en weer op te bouwen. Het is de bedoeling dat wij gewoon les blijven geven. Elke verandering die erin sluipt doet kennelijk iets met mij. Bovendien ben ik de enige, samen met mijn lieve duo, die niet met de nieuwe opzet in zee zal gaan. In die ene seconde werd het me even teveel om 25 jaar te zien neerhalen in zo’n rigoureuze vaart. Het is geen schuren meer, het belemmert me in het afscheid nemen. Dat is waarom ik getergd ben.

Mijn vader en zijn gram schoven mijn arm in toen ik in mijn onmacht het boek met volle kracht op de vloer smeet en daarachter aan de plastic spuitfles met schoonmaakmiddel tegen de grond kwakte. Laat me met rust. Alle Zen was in mijn tenen geschoten en alle filosofische wijsheid en kalmte zaten in een kleine pink.

Helaas waren de slachtoffers van deze vaderbui de mannen die zich in het zweet aan het werken zijn om de school weer up to date en prachtig te krijgen en evenzeer ook in die molen van afbraak en opbouw zitten en de eerste ouders met hun kinderen die kwamen binnen druppelen. Life goes on, je moet je te allen tijde vermannen, maar een waas van woede werkt als een betonnen buffer. Woede is Verspilde Energie. Voor mij, voor hen , voor allemaal.

‘Richt je op wat fijn is, van der Linden’, dacht mijn nuchtere zelf.

Ego-tje: ‘Dat is het ‘m juist. Dat was dit laatste kleine veilige haventje nog.’

Zelf: ‘Het is maar voor even. Verman je.’

Ego’tje: ‘Ik strooi verkeerde blauwdrukken in het rond. Dat wil wat zeggen. Het overstijgt mij en mijn professionaliteit. Ze hadden me best nog even dat laatste restje eigendom, dat kleine kringetje, mogen laten. Tot hoever kan een mens rekken.’

Zelf: ‘Nog veel verder. Ontwortel.’

Ik weet het. Dit hoort in de persoonlijke klaagmuur thuis. Ik hoor mijn moeder in mijn oren fluisteren  ‘Er zijn ergere dingen op de wereld’ en ‘Ga er boven staan’. Ze kijkt me mild-verwijtend aan. Trouwe vriendin, bij toeval binnengelopen, laat me op adem komen. Richten op wat komen gaat.

’s Middags, de bui is langzaam overgedreven, de hartslag getemperd, schrijven duo en ik de nawoorden voor de kinderen in het verslag, dat op z’n  Jenaplans is geschreven. We moeten lachen om exact de zelfde zinsneden die we aanvoeren, het benoemen van precies dezelfde kwaliteiten in het kind en we voelen de warmte van elkaar. We zitten op hetzelfde vinkentouw, varen op dezelfde golfslag, geen collega’s maar zielsverwanten. Karma. Daar moet ik me op richten. Alleen uit die bron valt nieuwe energie voor die laatste weken te putten. We gaan het samen doen.

De gierzwaluwen vliegen laag. Er zal onweer komen vanavond. Ik heb mijn portie onweer al gehad en niets zal meer erger zijn. ‘Afscheid nemen bestaat niet’ zong Borsato. Ik hou het vast. Honderden kiemen gezaaid, honderden harten verlicht, honderden kwaliteiten uitvergroot en meegegeven. Het zit niet in het gebouw, het zit niet in het. vertrek, het zit in mij. Al die kinderen en hun ouders. Ik neem het mee en deel verder.

Niets menselijks is mij vreemd, dat blijkt maar weer.