Het komt twee keer op mijn pad in een tijdsbestek van 24 uur, dan verdient het aandacht. Op Twitter komt opdoemen ‘Worden wie je bent’ en bij Brain Pickings kom ik het boek Enormous Smalness tegen, a story of E.E. Cummings, een prentenboek over Cummings leven geschreven door de dichter Matthew Burgess en geillustreerd door Kris di Giacomo.
E.E. Cummings die zichzelf een auteur van beelden en een tekenaar van woorden noemde, schreef vernieuwende poezie, waarin hij speelde met kapitalen, lettertypes, woorden en de ruimte tussen het geschreven woord in, de dichterlijke ruimte die soms meer zegt, dan woorden beschrijven kunnen. Deze Biografie voor kinderen over zijn leven werd gemaakt met passie en liefde en kwam voort uit de bewondering van Claudia Bedrick, de oprichtster van de uitgeverij van kinderboeken, Lion Books, die de dichter Burgess benaderde waardoor, na vier jaar lange nauwe samenwerking, dit bijzondere boek van een bijzonder mens het licht zag.
Het verhaalt, hoe je kan roeien tegen de stroom in, zolang je in jezelf blijft geloven. Het laat zien dat er ontmoetingen op ons pad komen, die de inspiratie vormen voor het eigen leven, omdat ze de persoonlijkheid weten te versterken en daarom meer dan waardevol zijn. Een van Cummings gedichten waarin het benoemd wordt, is ‘Als’.
Als Als sproetjes lieftallig zijn, en dag nacht is, En mazelen mooi zijn en een leugen geen leugen is, Dan zou 't leven heerlijk zijn,-- Maar de dingen zouden niet kloppen Want in zo'n droeve staat Zou ik geen ik zijn. Als de aarde hemel is, en hier ginder is, En verleden heden is, en vals waar is, Dan klopt dit in zekere zin, Al zou ik in twijfel zijn, Want met zo'n voorwendsels Zou jij niet jij zijn. Als angst moedig is, en globes vierkant zijn, En vuil proper is, en tranen vrolijk zijn Dan zou alles fraai lijken,-- Toch zou iedereen vertwijfeld zijn, Want als hier daar zou zijn Dan zouden wij geen wij zijn.
© E.E. Cummings, 1910(vertaald door Lepus)
Eigenlijk zegt hij ‘Alles vormt iedereen’ De vrijheid om de keuzes zelf te mogen maken, zorgt ervoor, dat je jezelf kunt blijven.
Jaren geleden op school: Het meisje van vier kwam schuchter binnen aan de hand van haar moeder, die groot en imposant was. De verlegenheid duurde, maar toen ze geaard was en de knutselhoek had ontdekt, kwam er een heel ander kind te voorschijn. Ze kwebbelde honderduit en kwam handen en voeten tekort om zich te laven aan de bron in haar hoofd, die zich geopend had. Ze bruiste, het was mijn zonnetje in de groep op dat moment, humoristisch, creatief en een inspiratie voor haar omgeving.
Toen begonnen de klachten van moeder te komen over de kleding van haar dochter. De sokken waren besmeurd, ze had vlekken op haar jurk, ze kreeg de lijm niet meer uit de kleren, er zat verf op de dure lakschoentjes. Hoe ik haar ook bezwoer, dat school een atelier was en dat we, als er hard gewerkt werd, op dat vlak wel eens wat fout kon gaan, ze bleef hardnekkig klagen.
Mijn smeekbeden om oude kleding aan te doen, druiste regelrecht tegen haar mening in. Haar dochter moest ordentelijk en net door het leven als een echt meisje en niet als een halve wildebras. Binnen een tijdsbestek van een half jaar was het meisje van het spontane creatieve kind een schuchter, onhandig, braaf en verlegen schepseltje geworden. Er kwam niets meer uit haar handen. Haar moeders moraal drukte zwaar op haar gemoed. Later toen ze ouder werd werd ze stil en teruggetrokken. Ze zat zichzelf enorm in de weg, omdat er een blauwdruk op haar geplakt was, die niet strookte met haar oorspronkelijke zelf.
De opmerking ‘Worden wie je bent’ werd geretweeted door iemand uit het onderwijs. Vroeger zei men: ‘Men kan iemand maken of breken’. Ieder opvoeder, ouder, leerkracht, grootouders, au pair, zou zich dat bewust moeten zijn. De impact, die moeders wil had op dat meisje, was enorm. Het tij viel niet te keren. Het schrijnt bij mij na al die jaren nog.
‘Alles is mogelijk, zolang je maar trouw blijft aan jezelf en nooit opgeeft, ook al schijnt de hele wereld te zeggen dat je er mee moet stoppen.’zei de juffrouw van Cumming toen hij elf was. Zijn moeder maakte een klein boek van zijn geschreven gedichten, zijn vader speelde de machtige olifant, die de muze was van de jongen. Alles versterkte op zijn pad zijn persoonlijkheid.
Na dat veilige leven trok hij naar Frankrijk tijdens de eerste wereldoorlog. Ging daarna gedichten schrijven en uitgeven, maar werd ook verguisd en zijn poëzie werd niet altijd begrepen. Toch ging hij door in navolging van de overtuiging dat het enige afdoende antwoord op kritiek was:’Goede kunst te maken’. En dat deed hij.
‘Het vergt moed om te zijn wie je werkelijk bent’ schreef hij en daarmee zette hij alle deuren wagenwijd open en schreef poëzie voor al diegenen, die erin geloofden, hun hart openstelden, hem toelieten.Wat zou ik graag aan dat kleine meisje van weleer dit verhaal mee willen geven. Vertrouw op jezelf en geloof in je kwaliteiten. Het is de sleutel naar Geluk.
Mijmeringen 
Een gedachte over “De sleutel naar geluk”
Reacties zijn gesloten.