De engel met de gouden handen.

Er loopt op school een engel rond. Hij heet Mo en heeft zijn vleugels verstopt onder een gifgeel jasje van gemeentewerken. Als je hem niet kent, dan zie je zijn grote gave nauwelijks, want hij pocht nooit over wat hij aan bergen verzet. Het zijn niet de lichtste klussen die hij aanpakt en ook niet op de meest makkelijke tijden. Zelden zie je hem in rust, want naast de school heeft hij ook nog eens een jong gezin met vier kinderen en een lieve vrouw. Daar loopt hij ook het vuur voor uit zijn sloffen.

Naast het werkgebied van het schoolplein heeft hij door de loop der jaren heen ook de verantwoordelijkheid op zich genomen voor heel kinderrijk IJsselstein. Hij zorgt ervoor dat het vuil wordt geruimd, de paden toegankelijk blijven en de speeltuinen veilig zijn. Helemaal speciaal is dat hij daar nul komma nul centen voor krijgt. De lieverd doet dit geheel onbezoldigd. Het is een held.

Overal waar hij  langs gaat, valt het licht in of schijnt de zon. Ineens zijn de heggen aan kant of is er een boom gesnoeid, zijn de prullenbakken geleegd, is er een compostbak gemaakt en nu heeft hij helemaal eigenhandig de moestuinen van school weer hersteld. Ze waren door vandalen in de vakantie vernield. Geweldig. Naast dat alles is het een bescheiden man. Hij waart rond. Dat maakt hem ook de engel. Hij is de man met de gouden handen. Zijn kijk op klussen is anders dan wat de gemiddelde Nederlander voor ogen heeft, maar daardoor is het uniek. Ik hou van mensen met zo’n eigen filosofie op het leven.

In zijn eigen leefomgeving helpt hij alle oudjes en alleengaanden, onderhoudt de tuinen, wisselt de ene dienst tegen de andere uit. Hij heeft een derde zintuig voor problemen en lost ze niet alleen praktisch op, maar ook moreel. Het luisterende oor is er wel, maar wordt gelardeerd met een spraakwaterval van formaat. Als hij praat, moet je zelf ook doorgaan met de bezigheden, want voor je het weet ben je een uur verder. Het maakt niets uit.

Ik heb het voorrecht mogen genieten om alle drie zijn dochters in de groep te krijgen. Het zijn stuk voor stuk kunstenaars in de dop. Ze hebben gevoel voor vorm en kleur en kunnen fantastisch tekenen en schilderen. Net als hun vader leggen ze hun hele ziel en zaligheid erin. Dat is wat hij heeft meegegeven als belangrijke levensfilosofie. Als je iets doet, ga er dan voor de volle honderd procent voor. Dat doen ze. Elk werk wordt aangepakt en alles wordt tot het einde toe volbracht.  Wat hun vader in woorden schetst, vatten zij in beelden samen.

Vorig jaar werd de buurt opgeschrikt door een liquidatie overdag en op straat midden tussen de spelende kinderen. Het merendeel zat bij ons op school en het gonsde van de geruchten. Hij was ontdaan, want zijn kinderen hadden alles gezien. We spraken erover in de kring en werkten erover in het tekstschrift. Alles wat er gepasseerd was kwam minutieus langs, tot in detail uitgevoerd. Het verhaal hoefde er niet eens bij, want het was overduidelijk wat het met hun eigen beleving gedaan had.

Allen kennen de essentie van het leven. ‘We zijn er met z’n allen om elkaar te helpen.’ De verrijking zit diep van binnen met de voldoening die het oplevert om een ander gelukkig te zien. Daarom moet er een zon op. Hij is een lichtend voorbeeld van hoe het leven zou moeten zijn. Mo, de engel met de gouden handen.