Heilige Antonius.

Ik had gisteren bepaalde wachtwoorden nodig om in te kunnen loggen op een paar accounts. Met mijn vergeethoofd en de duizend en een verschillende wachtwoorden en gebruikersnamen heb ik op een geheime plek het een en ander vastgelegd. De schrik sloeg me om het hart toen gisteren mijn ‘geheime plek’ niet meer op de gebruikelijke plaats, waar ze al jaar en dag lag, te vinden was. Hier niet dus!

Met de speurogen op scherp zocht ik alle kasten af, tuurde langs ruggen van boeken, in manden, in mappen, maar het was en bleef weg en op geen enkele wijze ging er een licht branden. Dagen daarvoor had ik de kamer rigoureus opgeruimd. Alles wat teveel ruimte innam had ik opgeruimd, de extra ballast die maar plaats bleef innemen in het hoofd naar een passende locatie verbannen. Eindelijk stond alles netjes en ordentelijk. Door de gedrevenheid en de voortvarendheid waarmee ik aan de de gang was gegaan was de geheime plek onbewust naar een andere plaats getransporteerd. Ik zocht beneden en boven en nergens was er een spoor te vinden.

Er zat maar een ding op. De Heilige Antonius moest worden aangeroepen. Mijn moeder deed dat als er in het grote huishouden van 13 personen iets als sneeuw voor de zon verdween.  ‘Heilige Antonius, beste vrind, zorg dat ik mijn …..weer vindt’. Ik had de woorden nog niet uitgesproken of er viel me een lumineus idee in. Het was natuurlijk te vinden in het allerkleinste kastje, omdat het zich al jaren vermomde als de dingen die daar in terug te vinden waren. Het is trouwens heel lastig om niet te mogen beschrijven hoe de geheime plek er uitzag, maar dan zou het gewoon een plek zijn. Niet handig en niet raadzaam.

Er is een tijd geweest op school onder het vorige bestuur dat alles in het geniep werd bedisseld en besloten. Er werden met mensen gesprekken gevoerd en alles moest onder ‘embargo’. Dat woord wekte ten leste rode vlekken op in ieders nek. In een vriendschappelijke en gemoedelijke sfeer sloop ineens wantrouwen naar binnen. Naar dit bedisselende bestuur toe maar ook, en dat was funest, naar collega’s onderling. Toen de eerste tekenen van achterdocht zich in het openbaar begonnen te vertonen, braken we als team de boel open en besloten om in samenspraak te blijven met elkaar. Embargo of niet. Niet langer wilden we naar de pijpen dansen van een bestuur waar de cijfers regeerden en voorbij werd gegaan aan het feit dat er achter elk aantal FTE’s mensen schuil gingen met verwachtingen, kwaliteiten, inzet en trouw. Tot op de kleinste procenten werd ingedamd en geschoven. Wat bleef was het feit dat we gedwongen werden keuzes te maken, die voor ons kleine schooltje onherroepelijk de teloorgang inluidde. Vernieuwing en vooruitgang snelden de goede oude Jenaplanprincipes voorbij, we waren het lelijke jonge eendje in de bijt. Onderwijs dat niet meer begrepen werd en alleen op resultaten werd afgerekend.

Het zij zo. Tijd voor vernieuwing. De handel in geheimen is niet lucratief. Nou ja, bijna niet dan. Die van de geheime plek hou ik maar liever geheimen alleen voor mezelf en voor niemand anders, zelfs niet voor de website ‘Geheimen van Nederland’. Die bestaat. Echt waar. Als je erover praat ben je de helft van de zorgen kwijt, maar ik in dit geval mijn wachtwoorden. Als ze in het hoofd hadden gepast had ik ze daar bijgeschreven, maar helaas, de cellen werken traag als stroop. Dus liggen ze ergens en soms raak je ze kwijt. Dan is er altijd nog die vertrouwde heilige Antonius. Probeer maar. Het werkt!