De Feniks.

Ik kwam vannacht bij het lezen de term ‘sisyfusarbeid’ tegen. Het klonk me als koeterwaals in de oren, een beetje Engels, een beetje Duits, een beetje Nederlands. Bij de reis naar de herkomst tuimelde ik regelrecht de antieke Griekse Mythologie binnen. Het was afgeleid van de naam van de Griekse Sisyphos, de stichter en de koning van Korinthië. Zijn Latijnse naam is Sisyphus.

Sisyphus (2008) door Gert Sennema, aan de Brink in Assen(wiki)

Die haalde zich de woede van Zeus op de hals door zich gelijkgesteld te voelen aan de Goden en maling te hebben aan zijn gasten, die hij met het grootste gemak doodde, als hij dacht dat het hem rendement zou opleveren. Ook nam hij het niet nauw met de eerbaarheid naar vrouwen toe. Zeus zond Thanatos de dood op hem af, maar met sluwe listen wist hij weer terug op aarde te komen. Uiteindelijk kregen de Goden hem toch te pakken en werd hij gedoemd voor eeuwig en eeuwig een zwaar rotsblok de steile berg op te duwen. Er zit een flinter Sisyphus in ons allemaal als het gaat om het nutteloze, zijn verdoemenis. De zinloze handeling, het zinloze doel, de zinloze waarde die we ergens aan toekennen en die het niet verdient.

Van de week reed ik met mijn relatief jonge auto tegen een paaltje. Er trok onmiddellijk bij het schurende geluid een wee gevoel door mijn lijf en toen ik de schade monsterde was er die mengeling van woede en verdriet. De hele weg terug bleef dat gevoel van verlies tot mijn zus de zinnige relativerende opmerking maakte, dat we nu gelijk weer wisten dat het maar blik was, zo’n auto. Gisterochtend monsterde ik als eerste mijn lieve aangedane koekblik, maar de diepe holle deuk die zich daar in het Hemelsblauw had bevonden, was verdwenen. Wel was er nog de grote schaafwond op de flank. Hier was sprake van een mengeling van respect voor de materie en de te grote waarde aan het vehikel, dat namen krijgt van mij en waar ik om kan treuren, mijn eigen stukje Sisyphus.

Het andere geval, gevoel moet ik zeggen, is het jarenlang met passie ergens je leven aan geven om daarna te merken dat het met nieuwe zakelijkheid ook zonder jou kan. De bekende bodemloze put, het stoppen van de energie in iets dat uiteindelijk niet oplevert wat je ervan verwacht. Hoog gestelde doelen willen halen, waarbij de lat oneindig hoog ligt is ook zo’n Sisyphusiaantje. Een hele bekende is de verbroken relatie, waarbij een van de twee zich oneindig in de steek gelaten voelt. Vaker echter wordt je gesterkt door het vinden van nieuwe mogelijkheden in jezelf. Het is pas een echte Sisyphus als er sprake is van totale nutteloosheid en dan nog steekt er eerder een depressie en de eigen aanname achter dan de waardering van anderen.

Straks wordt de auto onder handen genomen door een man die zijn vak goed verstaat en zal hij, die kleine blauwe, als een vuurvogel uit zijn as herrijzen. Iets wat Sisyphus nooit meer gelukt is, die rolt nog steeds de rots de berg op. Dat is nou eenmaal het nadeel als je tot in eeuwigheid verdoemd bent. Ik omarm de relativeringstheorie van mijn zus. Het heeft net zoveel waarde als er aan toegekend wordt, dus is het verlies ervan navenant. Dat voelt beter. Het wachten is op de Feniks, die er altijd in besloten ligt en eruit verrijzen zal.