Erop of eronder!

‘Ik was vroeger nogal mainstream, maar dat schijnt niet meer te mogen, dus nu ben ik up-and downstream’, twitterde Guus Kuijer nog geen vier minuten geleden en in een opwelling antwoordde ik: ‘Ik kabbel gewoon maar wat.’

Vlak ervoor was me op een artikel onder ogen gekomen van een filosofe, die kinderen iets wilde bijbrengen over groepsdruk en keuzes maken. Het is mooi als ideeën en gedachten op één plek vallen. Guus zijn ironie heeft een punt. De mening van de massa en dat er mensen zijn die zich altijd in zullen houden om niet uit de toon te vallen vormen al decennia lang het beeld. Vasthouden aan een ideologie dwars tegen de stroom in, omdat het een visie is die bij je hoort is bewonderenswaardig.

In de jaren van mijn zoons, een tweeling, was er een voor Ajax en de ander voor Feijenoord. Die van Ajax had het makkelijk. De hele school ademde Ajax. De Feijenoord-aanhangers, twee in getal, mijn zoon en zijn kleine blonde vriend, hadden het zwaar. Toch streden ze dapper verder, tegen de stroom in en het verstevigde alleen maar hun innige vriendschap. Het beeld van die twee kleine jongens, nog geen zeven, in hun Feijenoordshirts met de armen om elkaars schouders geslagen, die gebroederlijk, een blond en een donker koppie, de lange gang uitlopen, dwars door alle hoon heen, staat me nog helder voor de geest. Hand in hand, kameraden!

Zwemmen tegen de stroom in, maar ook dan moet je van goede huize komen, want hoor je dan bij de tegen-zwemmers of val je daar ook weer buiten. Ik denk dat er tegenwoordig zo veel autisten en autistifore mensen zijn, dat het etiket ‘massa’ aan het eind van haar latijn zal komen. De eenheidsworst is op, net als de gesneden koek. We moeten weer zelf aan de slag. Gelukkig maar. Hoe mooi kan het zijn met al die kleurrijke individuen, de creatieve geesten, de eigenzinnige denkers los van ras of cultuur.

Massa werkt op mij tegendraads. Ik wil anders dan anders, ik wil uniek, origineel en bevrijd zijn, maar het is lastig met meningen. Die prikken als venijnige stekeleteeën onder de huid, ze doordrenken het gevoel met schaamte, angst en ongerief. Ze kruipen omhoog als rood op de  kaken en zweet in de handen. Het maakt dat je verdwijnen wil. Waar is Harry Potter zijn onzichtbaarheidsmantel als je hem nodig hebt. Het is heel wat makkelijker om met iedereen mee te joelen. Nee, voor tegendraads moet je heel wat uit je ransel weten te halen.

Ellen ten Damme.

Gisteren waren we in het prachtige kerkzaaltje van het Beauforthuis in Austerlitz. Ellen ten Damme gaf een try-out van haar Franse chansons. Het was de juiste ambiance voor een mooie, ingetogen en persoonlijke sfeer. Wij zaten op stoelen. Muziek doet iets met mijn motoriek. Zodra mijn spieren noten horen, dan willen ze wat van mij. Doorgaans vragen ze er niet om, maar slaan een weg in van totale willekeurigheid. Hoezo keuzes.

Iedereen zat muisstil te luisteren, hier en daar zag ik een enkel hoofd wat meedeinen, maar alles in het betamelijke. Mijn spieren gaan los. Nee ik was niet aan het dansen, want ik conformeerde me al automatisch aan het dogma van de stoel, maar verder wiebelde alles mee. Mijn voeten mijn heupen, mijn handen, mijn hoofd. Daar moest ik aan denken toen ik Guus zijn one-liner las. Mainstream is uit, upper en downstream is in, maar ik…ik kabbel voort in de brede stroom. Mijn zoon is nog steeds voor Feijenoord, wat hem nu geen windeieren legt. Want het recht zal zegevieren. Ware ideologie verloochent zich niet, ondanks de mainstream. Inderdaad Guus, erop of eronder!