Kleur bekennen.

Op een Koningsdag, die ongeëvenaard koud was en winderig liep ik naar de auto richting park Transwijk. Ik werd aangenaam getroffen door het omfloerste licht dat door de bomen danste en tinten temperden in een zacht rood en geel. Een explosie van kleur gevangen in de gefilterde zonnestralen van een ondergaande zon, waarin duizenden stofdelen dwarrelden en er een extra dimensie aangaven. Getroffen door kleur. Niet zelden sta ik zo stil, aangenaam verrast door wat er op mijn netvlies binnen komt. Met name de zachte warme aardetinten en de heldere schakeringen tussen licht en donker maken de verwonderaar in mij los.

Mijn coach van de kwast , Mieke Siemons, verzucht bij tijd en wijle dat ik niet in de ‘valen’ en schaduwkanten moet blijven hangen, maar ook eens de helderheid van kleur de aandacht kan geven, die het verdient. Moeizaam hanteer ik in navolging het kleurenpalet van Picasso, Lataster, Kandinsky of een Miro en verbaas me over de moeilijkheidsgraad van de helderheid. De verf kruipt snel waar het niet gaan kan en mengt zich tot een onnavolgbaar bruin als je even niet oplet. Het is een zoektocht van het eerste uur naar de mogelijkheden en de kwaliteiten ervan.

De inspiratiebron van deze overpeinzing ligt naast me. Het is het boek ‘Het geheime leven van kleuren’ en het is geschreven door Kassia St Clair. De officiële titel is The Secret Lives of Colour. Annemie de Vries heeft het vertaald. Het valt me op dat ze  ‘Colour’ vertaald heeft met ‘Kleuren’. ‘Het geheime leven van Kleur’ kruipt als zin onder je vel, daar wil je meer van weten. Het meervoud zwakt het af en werpt er een ander licht op. Maar ik heb nog maar slechts wat spreuken en halve strofen gelezen. Waarom ze tot die keuze kwam, zal blijken bij de bestudering van het boek of niet en dan kan ik er naar blijven gissen. Het boek heeft dus ook alles te maken met hoe men tot een keuze komt.

Waar ligt die kiem van de voorkeur voor de persoonlijke kleur. De ervaring telt mee en de emotie waarin de kleuren zich aan je opgedrongen hebben, het innerlijk gemoed dat de vertaalslag maakt in kleur. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. De natuur brengt mij andere lievelingskleuren dan mijn kleding en die weer andere dan mijn doeken. Al kan ik met stelligheid zeggen, dat de harde kleuren mijn deur altijd voorbij zijn gegaan.

Het zal te maken hebben met ons sepia gekleurde leven van vroeger. Vele tinten zwart, bruin, kokosmattengeel en de vaal oranje Beatles-gordijnen, die voor de kleine slaapkamerramen hingen, ‘She loves you yeah yeah’. Donkerrood, donkerbruin en veel donkere plekken in de kelder, op de zolder, het gedempte licht bij een peertje. Natuurkleur uit mijn jeugd als tegenhang. De glimmende torretjes die in het warme zomerzonlicht hun schilden uiteen lieten spatten in ontelbare tinten gouden en groenen en met hun wriemelende poten vliegensvlug een weg zochten naar de luwte. De rijke rode papavers en de goudgele forsythia, de gele regen van de buren en de hemelsblauwe vergeet-me-nieten in de kleine stadstuin van mijn moeder. Moeders trots.

De bijna kleurloze woonwereld, het kleurrijke natuurleven en daarnaast de overtreffende trap, het rijkgeschakeerde Roomse bestaan. Gewaden in scharlaken rood, magenta, goudbrokaat, het wit met rood van de misdienaars, de flakkering van de vele kaarsen, die een regenboog aan kleuren gaven als je de ogen tot spleetjes kneep en er tussen door gluurde, de halo’s, het bewierookte Bloedend Hart die in groot contrast stonden met dat andere leven in de banken aan zwart en bruin, in kamfergeur en mottenballen.

De eenvoud is me lief. De witte gordijnen waarachter ik ontwaak en de zon er tegen op zie klimmen, zodat het kozijn een mooi en teer zicht op licht en schaduw geeft. Het brengt de rust en de serene stilte van de ochtend doet de rest. Zalig wakker worden als tegenhang van dat wat straks weer binnenvalt en te denken geeft. De kracht van licht, dat ook tot kleur behoort. Het Geheime Leven van Kleur.