Vandaag ga ik verjaardag vieren met mijn duocollega. Als ik alle verjaardagen die gevierd worden op school en thuis bij elkaar optel dan ben ik zo oud als Methusalem. Niet helemaal waar want thuis vier ik het praktisch nooit. Ik hou niet echt van feesten en partijen. Een en ander heeft te maken met het zondagse pak van vroeger. Ik weet dat mijn collega een extra mooi jurkje uit de kast trekt met voor vandaag een thermopanty, want koud wordt het wel. Glimmers in de oren, een mooi lippenrood en prachtige blozende wangen maken haar extra feestelijk. Ik zip aan mijn koffie en bedenk wat ik perse niet aan wil trekken. Dat is een ongewone volgorde en het verkeerde uitgangspunt.
Het is feest tralala. Tussen de bezwaren door schijnen de verwachtingsvolle toetjes van de kinderen, de pretogen als ze ons in het kamertje mogen halen, omdat de groep stiekem versiert is, waar wij zogenaamd nog niets van weten en het tafeltje vol staat met geschenken. Het wordt mijn laatste verjaardag op deze school. Ik zal nog een keer van de ene verbazing in de andere vallen met kinderlijke bijval en klappende handen. Voor de zoveelste keer weet ik niet of ik nu vóór of achteruit jarig ben. Word ik vandaag vier-of vijf(enzestig). Een luxe probleem, want in september is het daadwerkelijk zo ver.
Gisteren kreeg ik een brief van het stafbureau. In 2013 was ik al 25 jaar werkzaam in het onderwijs en in augustus ben ik 25 jaar bij de Stichting. Dat heeft men vastgesteld aan de hand van de gegevens, die ik heb ingebracht. Mijn vader werd als ‘bijna’ pensioengerechtigde op zijn zestigste afgeserveerd naar een afgelegen politiebureau en daarna getrakteerd op een jubileum feest. Hij bedankte stellig voor de eer. Ze hadden hem de kroon op het werk ontnomen dus er viel niet langer iets te vieren. Het voelde voor hem als een judaskus. Een jubileum met toeters en bellen is dat pas echt als het overrompelt, als je totaal onverwacht die dag de zon blijkt te zijn, een stralend middelpunt. Feesten zijn mijn ding niet echt.
We gaan naar een kinderboerderij annex speeltuin en vieren het als een echte belevenis voor de kinderen, met hapjes en drankjes en lieve ouders, broers en zusjes, de hele rataplan mag mee. Het is een laatste verjaardag, dus dubbel feest, een lach en een traan. Nog één keer de repen, de douchegel, de roosjes of chrysanten, de beeldjes, de handcrème, de zakdoekjes en de de zeechocolaatjes. Nog één keer de bedrukte gezichten van de kinderen die niets hebben en het verrukte beamen als we veronderstellend vragen of ze toch ergens nog wel een dikke knuffel in hun binnenzak hebben zitten. Knelarmpjes, wangen tegen wangen, pretlichten in de ogen en de opgetogen afwachting bij het uitpakken van hun cadeau. Jarig met kinderen, taart, toeters en bellen! Niets is leuker, ook als je er niet van houdt!
Daarom sta ik straks toch voor de kast te dubben. Het feestelijkste feestelijk, dat tegelijkertijd ook praktisch is, want klimmen en bukken en buigen en reiken en dansen en springen moet mogelijk zijn en de modder van de boerderij, natte snuiten van het pasgeboren kalf en snotneuzen langs de mouwen moet het allemaal aan kunnen, betraande gezichten, slagroom, een schaterlach moet er in gewikkeld kunnen worden zonder dat het kreukt.
Even de knop om zetten en dan gaan. Ik ben jarig, voor of achteruit is geen issue meer, de laatste zal het zijn, dus voor deze ene keer weet ik zeker dat het vooruit tellen wordt. De laatsten zullen de eersten zijn! Het dak gaat eraf.
Mijmeringen 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.