We gaan het beleven

Gisterenavond laat een appje. Met een lodderoog keek ik op de telefoon. Zoonlief. Of ik met hem en zijn broer zin had om morgen mee te gaan voor een wandelingetje. Slaperig antwoordde ik terug dat ik het morgen zou vertellen. ‘Ik slaap’. ‘Oké’. In de vroege ochtend, ik was al ruim twee uur kantoor aan het houden, berichtte ik hem dat ik heel graag meeging. De oudste van de twee belde op en vertelde dat hij me kwam halen. Fijn. Altijd leuk zo’n aangeboden ritje.

We reden richting Landgoed Beerschoten. Dichtbij en toch temidden van de bossen en landerijen. Een restaurant aan het begin, na de prachtige Berceaux met beukenblad. Daarna de beeldentuin met 31 sculpturen van Jits Bakker, de Biltse beeldhouwer. De kleintjes hadden meer oog voor de paadjes, lekker rennen en daarna voor het afgevallen blad dat als een dik tapijt zich over de bodem had uitgespreid. Zoonlief liet het bladeren regenen tot grote vreugde van de kleine Njong en zijn bijna even oude nicht. Hoera, blaadjes! Bomen zijn goed om je achter te verstoppen en je kan eveneens fantastisch ‘pakkertje’ spelen tussen de bomen, of ‘ heel ver’ weglopen van ons. Voetballen is ook even leuk. Ze dartelden door de herfstkleuren en konden hun lol niet op.

Met mijn twee grote mannen, niet voor te stellen dat ze ooit net zo groot waren, wandelde ik het rondje mee en verbaasde me over de afwezigheid van bankjes. Het is een geliefd park voor jong en oud, heerlijk om te wandelen. Door de beeldentuin terug en daarna het warme restaurant in. Dat was behaaglijk. Even bijkomen met lekkere hete tomatensoep of een tosti.

Om het ons nog aangenamer te maken deed het zonnetje verwoede pogingen om tussen het wolkendek door te piepen, maar edat lukte pas echt toen we alweer in de auto zaten en we afscheid hadden genomen van zoon Amersfoort. Terwijl ik prinsessenheerlijk werd gereden, scheen de zon precies op de kleine Njong zijn gezicht achter mijn stoel. De vraag kwam alras of er nog met de autootjes van oma gespeeld kon worden. Natuurlijk altijd goed. Zoonlief nam de kamer onderhanden en stofzuigde de hele boel, wat een mazzel. Daar was ik nog niet aan toe gekomen..

De buurman was bezig op de galerij met een hogedrukspuit. Kerst is het feest van Spic en Span in zijn opinie. Meestal deed hij een deel, maar nu werd de hele galerij kerstvriendelijk gemaakt. Een flink werkje waar hij toch de hele middag zoet mee bleek.

De autootjes kwamen te voorschijn en Njong had binnen de kortste keren al zijn schatten om hem heen uitgespreid compleet met de vuurrode graafmachine, die kleine auto’s op kon happen, binnen handbereik. Mandarijntjes, rijstwafel, rozijntjes en dan, na een uurtje of anderhalf was het tijd om zuslief op te halen van school. Dag lieverdjes, dank voor de heerlijke dag.

Als de buurman klaar is zijn de boodschappen aan de beurt. De vader van de jongste ligt in het ziekenhuis en wil niet eten, maar heeft het hard nodig. Nou vooruit. Een Perzisch stoofpotje gaat er misschien wel in, met wat saffraanrijst. Als ik de bekende namen zie, Ghormeh szabzi, Khoresh Gheymeh Bademjan, Tahdig, loopt het water al in de mond. Het is even werk, maar dan heb je ook wat. Ben benieuwd of ik het niet verleerd ben. We gaan het beleven.