Het is goed zo

De dag van de begrafenis zelf werd met een etentje met de kinderen en hun partners en de kleinkinderen afgesloten. Schoonzus was er alleen bij de borrel bij geweest, ze was te moe, even als haar zoon en een van de vier kinderen.

Pas om tien uur kon ik Lief verslag doen van de hele dag. Alle ongewone momenten van die dag probeerde ik samen te vatten in vogelvlucht, maar eenmaal op bed met de telefoon in de hand, zakte de vermoeidheid tot in mijn tenen. We besloten de volgende dag verder te bellen. Het hoofd zat vol.

De volgende dag scheen de zon alweer. Om elf uur hoefde ik de hotelkamer pas te verlaten, dus was het mogelijk om heel kalmpjes op te starten. Heerlijk, zo in die stilte van de kamer. Na een verkwikkende douche was ik ruim op tijd klaar om naar schoonzus te vertrekken voor een laatste kopje thee, alvorens op huis aan te gaan. Wel eerst nog geappt of ze er echt wel aan toe was, want anders was afblazen ook altijd een optie. Maar ze wilde me graag zien. Elke vorm van afleiding in dat stille huis was er één. De grote foto’s stonden pontificaal op tafel, ter hoogte van zijn eigen plekkie. Toch erbij, een beetje dan. We drinken thee of koffie, eten een stukje gevulde speculaas en blijven herinneringen, wetenswaardigheden en gemis oplepelen. Zo fijn om dat te kunnen doen. De oudste zou langs komen en ik wilde niet al te laat naar huis, maar het samenzijn had een meerwaarde voor beide.

Twee schone zussen met een gemeenschappelijke deler, het draaide allemaal om die lieve eigenzinnige eigenschappen van de broertjes, heel verschillend en toch weer zo gelijk in bepaalde denkwijze en opzichten. Rond twaalf uur stapte ik op, maar we hadden makkelijk een dag kunnen vullen. Direct daarna was de oudste bij haar langs gekomen en konden ze een hoop van die papieren rompslomp aanpakken. Dat ruimt op. Niet alleen als realiteit maar ook in het hoofd. Waar je niet over hoeft te piekeren, is ruimte voor iets anders.

Hoera, Agaath reed de zon tegemoet. Wat een mooie afsluiting was mijn kalme tocht van een uur. Een paar boodschappen en op de bank. In de avond Lief nog bijpraten en nu net weer. Nog maar twee weken. We nemen ons voor om in het vervolg de tijd er tussen minder lang te laten zijn. Lief heeft de Flixbus ontdekt. Hij kan in een luxe stoel met één keer overstappen binnen 23 uur hier zijn. Hij beheerst de kunst van het overal te allen tijde in slaap kunnen vallen. Op dergelijke reizen een zegen, lijkt me.

Ik probeer vanaf nu twee boeken door elkaar te lezen. De biografie van Clara Schumann door Christine Eichel, die van plan is het ‘romantische vrouwtje’ van vele biografen voor haar te ontmaskeren en deze geëmancipeerde vrouw in volle glorie te zetten. Het begin belooft veel goeds. Het tweede boek is ‘Waak over Haar’ van Jean-Baptiste Andrea, dat start in een Italiaans klooster, waar een mysterieuze man, die al 40 jaar tussen de monniken woont, op het punt van overlijden staat. Het is een experiment, want ik las tot nu toe boeken achter elkaar, maar anders ben ik, met de dikte van beide boeken, bang om in tijdnood te komen. Ze moeten eind januari gelezen zijn.

Vijf december, Sint jarig en een foto van dochterlief die in de vroege uurtjes de beste man aan het helpen was met zijn toilet op de school van tante Pollewop en de Filosoof. Mijn Sint is even in de dikke mist verdwenen. Het is goed zo.