Tijd voor een boek

Het hotel is geboekt voor twee nachten. Er zal op woensdag een dienst gehouden worden. Het is zaak om alles zo kalm mogelijk aan te gaan. Lief is op zijn manier bezig in de Hoff. De allereerste keer dat broer daar kwam kijken, decennia geleden, konden ze de sterren nog tellen door het dak. De laatste keer dat hij er weer was, was hij in zijn nopjes over alle aanpassingen en roemde dit ‘landgoed’ van zijn broer. Mooie herinneringen. Dus pakt Lief de zolder aan en tovert met vier oude stoelen een ‘van Goghje’. Alleen nog een mudje aardappels in de mand in het midden en je hebt: De aardappelschillers (in variatie op een thema). Ik zoek wat foto’s uit en kijk naar de bewegende beelden in de live-opname. Lachende broer, gitaarspelende broer, etende broer, genietende broer. De herinneringen breien zich aaneen en vormen net als de thee een troost.

Vanmorgen kwam de schrijfcursus met de ingang: Een dier in of om je huis. Ik kon niet anders dan de hagedis nemen, die zwager vorig jaar het eerst zag rondstruinen in het struweel. Niet de kleintjes, die er zoveel zijn, maar een mooie grote blauw met groene. Schrandere oogjes in een pienter koppie en klimmend van halm naar halm met zijn oogverblindende lijf. Ze wonen er in de stapel dakpannen en in de muurtjes van de oude varkensstalletjes. Ze komen vooral te voorschijn bij een overdosis aan rondvliegende insecten als de vijg en de druiven rijp zijn en het een walhalla is aan rondvliegend grut én bij een lekker zonnetje. Dan koesteren ze zich in de warmte.

Gisteren kwam er met de pakjesbezorger een doos mee met een prachtige organische kaars, goed voor 50 branduren en een lieve wens van zuslief en zwager. Zo’n verrassing. Het zijn dit soort dingen die het hem doen in deze tijden. Op de dag van overlijden ben ik ook weer begonnen met een tekendagboek. Dit keer in zwart wit. De bedoeling is eigenlijk kleine pentekeningetjes, zoals ik ze vroeger ook al maakte. Maar de eerste twee bladzijden zijn een hommage aan broer.

Er was ook een lang telefoongesprek met de oudste zoon van broer, dat me gesterkt heeft in mijn missie om zoveel mogelijk van gedachten en ideeën op te schrijven. Er bleven kennelijk bij hen zoveel antwoorden in de lucht hangen. En toch, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Voor de een is iets zaligmakend waar de ander geen seconde aan wil denken. Zo werkt dat nou eenmaal.

Het is jammer dat ik nog niet helemaal ben hersteld, want op het tuinencomplex is morgen een workshop wilgen vlechten. Heel vroeger nog wel gedaan op de kleuterkweek. Het is eigenlijk een heerlijk werkje. Straks als we de wilgen uit eigen tuin gesnoeid hebben, misschien maar weer eens oppakken. Wilgentenen weken in de sloot en vlechten maar. De week daarop willen ze sculpturen maken van wilgentenen. Daar heb ik een aantal mooie voorbeelden van gezien op schoolpleinen. Niet alleen hutten, maar ook ingenieuze vormen en vlechtsels. Dergelijke schoolpleinen zorgen ervoor dat kinderen nooit meer ruzie maken, want er is zoveel aan kruip-door-sluip-door of hutten bouwen dat ze het veel te druk hebben.

Ziezo, het potje thee is op, het hoofd is leeg geschreven. Kaarsje aan en tijd voor een boek.