Niet anders

Een van die heerlijke dagen. Locatie: Het kleine blauw/rood/paarse paradijs van vriendinlief. Overal waar je kijkt valt er iets te ontdekken. De wit houten tafel is gedekt met een viooltjeskleed, twee ledlampjes staan erop, voor ieder van ons een mini petitfour met spijs en chocola, een potje thee voor mij, koffie voor de anderen. Overal waar je kijkt pelargonium, geraniums, hortensia’s en rozen te kust en te keur. Je kan het zo gek niet verzinnen of de soort zit erbij. Er tussendoor brocante spulletjes, van zink, van porselein, van gietijzer, een paar rozenbogen, grote blauwe aardewerken potten en grote witte beelden.

Vier vriendinnen voor het leven, niet zo kwiek meer, niet zo rank, een van ons met een chronische aandoening, er zijn kwaaltjes bij ons allemaal. De Annie M.G. Blues over de ouderdom is op ieder van ons van toepassing. We zijn ‘nog fantastisch goed zo op het oog’ ondanks alle kwaaltjes en mankementen. Pilletje hier, smeerseltje daar, druppeltje zus, rollatortje zo.

Als we aan de praat raken verdwijnen die oude dames als sneeuw voor de zon en komen de meiden weer naar boven met herinneringen aan de opleiding, over tuinieren en vooral Engelse tuinen, met tips voor het piepkleine tegeltuintje van een van ons, over het heen en weer reizen en de vakanties, ooit gemaakt, over school. Een enkel keertje over de tegenwoordige tijd in vergelijk met vroeger, maar daar houden we ook weer snel mee op. Wel de conclusie, dat onze generatie als zodanig geboft heeft met hun betrekkelijk vredig verloop en de onbereikbaarheid van de wereld.

Het werd een aangenaam en spontaan tuinfeest, onder die schitterende Chinese parasol, de zonnige reflectie en een verkoelend windje erbij. Onze gastvrouw wilde van hulp niets weten en vertroetelde ons met een heerlijke maaltijd tussendoor. Om vijf uur was voor mij de koek op. Een van ons werd met de taxi gehaald. Er bleek een hele narrige chauffeur aan vast te zitten, die niets moest hebben van de bemoeienissen van drie dames met zijn client, die bovenal ook nog zijn glanzende auto aan het betengelen waren. Nors snauwde hij zijn vermoeiende dag van hem af.

Ik bracht vriendinlief naar het station in Amersfoort. Ze moest nog een behoorlijk stuk treinen. Daarna reed ik op gevoel naar huis, want de tomtom was niet aan de praat te krijgen. Zoonlief belde of ik hem vandaag naar de garage kon rijden om zijn auto op te halen. Al vroeg en dat is fijn, dan kan ik direct door naar de tuin. Als het zo heerlijk koel blijft kan ik daar bergen brandnetels en snoeiwerk verzetten.

Lief videobelt vandaag weer. Zo fijn om even bij te kletsen, want het gemis is er. Toch is het goed zo. Morgen viert de allerjongste kleindochter haar eerste jaar en zal de hele familie er zijn en ook de grote schoonfamilie. Daarna volgen weken met nog meer verjaardagen, eindmusicals, afzwemmers, vakantiegangers, huizen om op te letten en de vakantie met de zussen. De tijd vliegt voorbij.

De dagen beginnen vroeg net als in Hongarije en brengen vooral veel mijmer-uren met zich mee. Ruimte om het Hongaars te oefenen is er ook, maar het wat verstofte brein neemt minder makkelijk op. Dat is een beetje jammer. Ik merk wel dat ik woorden eruit kan filteren, die steeds beter beklijven, maar volzinnen maken is nog geen optie. Het is niet zo dat ik mijn gevoelens wil kunnen uiten in die wonderlijke taal, maar een buurvrouw verstaan of de mensen achter de kassa, zou fijn zijn. Kalmpjes doorgaan met oefenen. Ooit zet het zich vast op mijn transmitters.

Van mijn medepassagier die ik bij het station had opgehaald kreeg ik een mooi ingepakt kleinigheidje, zei ze zelf, dat ik thuis pas uit mocht pakken. Het bleek een klein potje met vijgen/dadeljam te zijn. Een dip voor de kaas. Heerlijk natuurlijk. Voor de gastvrouw had ik bloemen meegenomen. Er was precies nog één samengestelde bos in het blauw. Dat heeft zo moeten zijn en niet anders.