Loslaten doet altijd meer dan je denken kan

Mug had er zin in vannacht. En slim was ze ook nog, want iedere keer als ik het licht aanknipte hield ze zich koest om weer te voorschijn te komen zodra het weer donker werd. Ramen dicht, licht aan werkte effectief maar tegen vieren werd het echt te warm. Ramen open en vijf uur klaarwakker, een paar bulten rijker. ‘Neem de klamboe’ raadde zoonlief me aan, maar dan heb ik het gevoel niet vrij te kunnen bewegen. ‘Wie zich brandt, moet op de blaren zitten’ fluisteren ze in mijn oor. En zo is het. Een gelaten lijden, maar als dat alles is.

Gisteren werd het plan om naar de tuin te gaan gedwarsboomd door een appje van zus aan ons, zussen,gericht. Er was een vrije middag opgedoken en ze vroeg of we voor een hapje en drankje samen konden komen op een van onze favoriete plekken aan de rand van de weilanden, vlakbij. De snelheid waarmee het plan van de tuin overboord ging, gaf al aan hoe zeer ik er niet echt van overtuigd was dat dat een goed idee leek.

We zaten als vanouds samen en bestelden als vanouds. Voorproefje op de vakantie. Een van ons vroeg zich af of er nog wensen waren om te gaan doen. Zonsop-en-ondergang, museum, winkelen, varen. Bij dat laatste bleek een zus als in roeien te denken en de ander als in vaartochtje. Ik kon eigenlijk niets verzinnen in het voren. Eerst ontdekken hoe het er uitziet, wat er allemaal voorhanden is. Er zal wel ergens een theetuin zijn, een fietstocht langs de Oosterscheldekering, Domburg ligt in de buurt en Zoutelande met het hoogste duin. Middelburg en Vlissingen zijn grote steden in de buurt. Het vult zich vast en zeker vanzelf.

Onze werkende jongste zus had nog niet geluncht en we besloten diverse hapjes te nemen aangevuld met wat patat. Voor twee van ons ijs toe. In de schaduw met een frisse wind was het goed te doen. Stern kwam nog even langs om te laten zien hoe sierlijk en razendsnel er naar vis gedoken werd. Grote libelles met prachtige blauwe vleugels dansten vlak boven het water. De paarden stonden in het kale weiland. ‘Waar is hun beschutting’ vroegen we ons af.

Vandaag staat er een afspraak met de drie vriendinnen van de kleuterkweek. We probeerden twee anderen ook nog over te halen, maar dat is niet gelukt, geloof ik. Het blijft altijd een hartelijk weerzien. Te weten dat we elkaar als bakvissen van 16 hebben leren kennen en dat we nu allemaal boven de zeventig piepen is toch heel bijzonder. Er is een tijdje radiostilte geweest tot een van ons er jaren geleden nieuw leven inblies. Dwars door de tijd zien we bij het samenkomen ook de bakvissen terug in de gezichten. Wijzer, dat wel, maar nog altijd met dezelfde eigenschappen, de humor en de levenslust.

De tuin komt morgen. Lief appte dat het de afgelopen nacht pittig geregend heeft in Nagypeterd. Goed voor de planten daar. Ben benieuwd hoe alles groeit en vrucht draagt. Hij stuurde eergisteren een foto van de hibiscus mee, waarbij ik dacht dat het de witte stokroos was. Met een beetje speurwerk kwamen we erachter dat beiden behoren tot de kaasjeskruidfamilie. Geen wonder dat ik die vergissing maakte. Zoveel verschillen de bloemen niet. De groeiwijze wel natuurlijk. De bloeiende malva(lavatera) op het terras behoort ook tot dezelfde familie.

Zo zie je maar weer, nooit te oud om te leren. Dochterlief belde nog en deelde haar einde jaars schoolperikelen. Ze was de hele week al ziek, maar toch naar school gegaan en daarna direct naar huis. Altijd een moeilijk dilemma, je wilt de kinderen niet in de steek laten in die laatste weken, zeker niet nu ze volgend jaar én een nieuwe duo én een nieuwe groep krijgt. Loslaten doet altijd meer dan je denken kan.