Wat niet weet, wat niet deert

Dochterlief vroeg me tegen beter weten in of ik mee wilde barbecueën op de tuin, vegetarisch dat dan weer wel, maar helaas is de rook die er afkomt voor mij niet te doen, zeker niet als het zo puffend benauwd is als gisteren bij die hoge temperaturen. Jammer toch, want het zijn van die gezellige momenten. Toch was het ook goed dat het even geen tuindag werd. De twee dagen doorploeteren hadden aardig doorgewerkt in het energie vreten en een dag pas op de plaats kon geen kwaad. Met zoonlief nam ik de fototoestellen door. Hij had vrij genomen om thuis te werken. Schone dochter was naar de fysio, dus zaten we gezellig samen op de bank en legde hij mij wat zaken uit. Dat was lang geleden. Ik ga opnieuw fotograferen, want ik kan nu alles helder zien. In Nagypeterd heb ik het toestel echt gemist, anders had ik misschien wel goede foto’s kunnen nemen van de specht, de buizerd, de wielewaal. Met de Iphone bleven ze in pixels uiteen vallen.

Het boek ‘Lessen’ van Ian McEwan schiet al aardig op. Het begint steeds boeiender te worden. Hij is breedsprakig van aard en het is de kunst goed bij de les te blijven. Mijn oude gewoonte, lezen op bed, komt daarbij goed van pas, zeker als het in de nachtelijke uurtjes is. Wat een heerlijke stilte is er dan.

Kinderstemmen beneden, een klein meisje die op haar loopfiets het geluid van een motor imiteert, de moeder met gehaaste passen er achteraan. Ze zijn laat, het is al half negen. Met een half uur inloop van kwart over acht tot kwart voor negen calculeerde ik de laatkomers in en om kwart voor negen moesten alle dikke billen de groep verlaten, hilariteit verzekerd.

Het zijn de laatste dagen voor de vakantie. 12 Juli begint de zomervakantie hier in het midden. Als ik terugdenk aan de hectiek die dat met zich meebracht. De laatste portfolio’s moesten worden bijgewerkt, gedichten geschreven op ieder kind persoonlijk die zou uitglijden naar groep drie. Kasten en laatjes leeg, alles aan de kant. We schoven alle meubels op het natte gedeelte, omdat de vloeren werden behandeld in de vakanties. Dat was een behoorlijk gepuzzel van op en in elkaar. Het laatste jaar heb ik onze stoeltjes weggegeven aan de ouders met mijn handtekening erop. Ajeto en veel plezier er mee, denk nog eens aan ons, lieve mensen. Ze werden gretig en in dank afgenomen. De school kreeg in het nieuwe gebouw nieuwe meubels. De oude gingen. naar de ramsj. Dan was dit een veel betere bestemming. De kinderen trots en blij en wij evenzeer.

Er zijn altijd nog de filmpjes en de foto’s van die laatste hectische weken. Ik heb een bloes aan, waarvan ik niet meer weet wat ik daar nou mee gedaan heb, en wat ben ik mager als ik als laatste onder luid gejuich van de glijbaan glij in 2017. Natuurlijk ben ik veel te veel overmand door emoties en komt er alleen wat gepiep uit en de bevestiging dat ik van ieder mens daar op het plein, groot en klein, jong en oud, hou. Dat weten ze gelukkig allemaal. Omdat ik de foto’s van de stoeltjes zoek kom ik dat afscheid weer tegen. Nooit heb ik het meer opgezocht, misschien toch onbewust om de pijn en het schrijnen niet te voelen. Want ik miste onze oude school zeer. Niet de grote nieuwe die er voor in de plaats kwam en waar ik geen deel van uit wilde maken. Het was mooi geweest zo. Nog een jaar invallen en dan was het werkend leven achter de rug. Dat het maar een half jaar werd wist ik natuurlijk niet. Maar goed dat die glazen bol nog niet werkte, want ‘wat niet weet, wat niet deert’.