Wie eenmaal een zaadje plant…

Het is vandaag een van die bijzondere dagen. Ik zat op een zondag voor mijn ateliertje de portfolio’s van school bij te werken voor de allerlaatste keer dat jaar. Een titanenklus, want alle ingebrachte werkjes moesten er nog in. Daarvoor werden ze in tweeën, drieën of vieren gevouwen al naar gelang de grootte van het werk of over twee bladzijden verdeeld met een pakkende tekst erbij over de techniek die gebruikt was of de naam die de maker aan het kunstwerk gegeven had. We schrijven het jaar 2010.

Ik werd gebeld. Als een donderslag bij heldere hemel kantelde de wereld. Donderdag had ik afscheid genomen van mijn doodzieke vriendin en vroeg me de hele tijd af hoe lang ze het vol zou houden omdat ik niets had gehoord tot nu toe. Uit het telefoontje bleek dat ze al vrijdagmorgen overleden was en begraven in kleine familiekring.

Twee weken ervoor hadden we nog samen vanuit de achterkamer gekeken naar de gierzwaluwen, waar ze zo gek op was. Het was een wonderlijke boodschap die erg rauw op mijn dak viel. De tranen door het onverwachte van het moment bleven stromen terwijl ik werktuigelijk door bleef plakken. Daar in de tuin, de zon op mijn snoet, in mijn eentje, niemand anders dan de vogels om mijn gemoed tot bedaren te brengen.

Op school werd in allerijl een hoekje ingericht in de gemeenschapsruimte, zodat we afscheid konden nemen en met de andere lieve vriendinnen en collega’s hielden we een afscheid onder de grote boom achter de Nicolaasbasiliek. Daar met onze gedachten en herinneringen uitgesproken naar elkaar kreeg haar afscheid de plek die het had moeten hebben. Later bleek dat men helemaal niet had stil gestaan bij die volstrekt andere ‘werk’wereld en de mensen en kinderen die daarbij betrokken waren. Pas toen we op het schoolplein een Acer hadden geplant en met de hele school ballonnen met een boodschap hadden gestuurd, drong dat ten volle door. Ze was geliefd bij jong en oud.

Precies een jaar er voor was Michael Jackson overleden en had ze me op een bankje in het Wilhelminapark verteld hoe ze dat een gemis vond, zo’n muzikaal kind, zo’n genie. Geheel van mijn sokken door dat bericht bleek dat ze het jongetje van de Jackson Five nooit los had kunnen zien van de man met zijn wonderbaarlijke gewoonten. Kinderen…Ze vulden heel haar hart.

Terwijl ik dit schrijf cirkelen de gierzwaluwen alweer hoog in de lucht terwijl ze druk met hun vleugels wapperen, zo’n karakteristieke vlucht. De nagedachtenis aan haar is verbeeld door de komst van de gierzwaluwen, ze zijn er maar kort. Van begin mei tot eind juli. Dat hebben ze met elkaar gemeen. Zij was er ook veel te kort. Drie jaar ouder dan ik had ze in 2010 net de eenenzestig aangetikt.

Vandaag de dag zouden we de ballonnen achterwege hebben gelaten, de boom op het schoolplein bleef kwakkelen, maar een zwarte Els waarvan ze zelf het zaadje in de grond had gestopt, werd een prachtige boom. Ze wilde geen bordje met naam of gedachte erop. Opgaan in vergetelheid. Ze wist hoe het werkte in school. Kinderen komen en gaan, de ene lichting na de andere en straks, nu, later, kennen die nieuwe lichtingen geen mensen meer van ooit, van lang geleden. Tijd slijt maar in de harten van velen is haar betekenis verankerd, bij collega’s, vrienden, vriendinnen én bij de kinderen. Wie eenmaal een zaadje plant…