Hoe vaag is de grens tussen zin en waan

Dinsdag ben ik, na de gekochte planten in en om het balkon te hebben geplant en de geraniums in de hangbakjes van de galerij te hebben gedaan, richting Utrecht getogen om onfortuinlijke kleinzoon en de rest van de familie te begroeten. Dochterlief kwam opendoen en die kon ik als eerste om de hals vallen. Fijn om even te kunnen knuffen. De oudste kwam met twee krukken naar boven gestrompeld en viel neer op de bank naast de Franse grandpère. De schoonouders waren in huis om hen als werkende ouders te ontlasten nu kleinzoon thuis moest blijven en hoog moest zitten en oefeningen moest doen met de knie. Opa kon hem dan ook naar de fysiotherapie brengen. Aan het eind van de week gaan ze weer terug, maar ze zullen hier vast wel met elkaar naar Frankrijk-Nederland kijken, lijkt me zo. Een uitgelezen kans.

Ze zijn beiden wat ouder dan ik en reizen per trein. De jongste van de drie jongens vloog onstuimig in mijn armen. Tijdens al het gebabbel met dochterlief, drie maanden in te halen, gingen de kwinkslagen met de kleine over en weer. De oudste viel midden in het geruis in slaap tijdens het Frans/Nederlandse koeterwaals, met dochter als vertaalexpert. Dribbel, die allang dribbel-af is, wilde een spelletje spelen waarbij konijnen plotsklaps in holletjes konden verdwijnen. Toen zijn konijn plotseling verdween en hij weer met een nieuw konijn moest beginnen, vond hij het niet leuk meer. Een puntje om aan te werken maar, zo vertelde hij trots, hij kon al wel een beetje lezen. Zijn onstuimige andere broer was naar de nieuwe school geweest, waar de hele middag leuke opdrachten gedaan moesten worden met de groep. Opgetogen vertelde hij al minstens vier vrienden en vriendinnen te hebben gemaakt. Niemand anders van de basisschool had deze school gekozen. Zijn portfolio was dik in orde met zijn olieverf-schilderij, de ets en een ontwerp voor een robot, maar op grond van loting was zijn komst uiteindelijk bezegeld.

Gisteren was het de beurt aan de andere dochterlief. Heerlijk theeën en kletsen terwijl er twee poolse werknemers over de trap heen banjerden om de inloopkast naast de badkamer nieuwe dubbele ramen te geven, opdat het niet meer zo vochtig zou zijn. Alle onderwerpen kwamen langs. Ik kreeg mijn geleende boeken terug met een dringende vraag om nieuwe en ik mocht twee kinderboeken van hen lenen. Daar zijn we beiden gek op.

Ze haalde de kinderen uit school. Tante Pollewop had een vriendin meegenomen. Ze gingen vrijwel direct aan de knutsel en de filosoof wilde de kamer, die hij van een doos had gemaakt, verder aanpakken. Een dekentje voor op het bed en een hoofdkussen. Ze kregen alledrie een ontbijt-cupcake, die wij al bij de lunch hadden genuttigd. Heerlijk trouwens.

Tegen een uur of drie ging ik huiswaarts. In de vroege ochtend had ik het hoofd al in de henna gezet, dus is alles prachtig bijgekleurd. Tikkeltje te rood naar mijn zin maar ik had de poeder auburn, bruin en zwart niet goed genoeg gemengd. Alles beter dan de uitgroei en eigenlijk een fluitje van een cent, waarmee ik iedere keer gemiddeld zo’n honderd euro uitspaar. Tel uit je winst.

Lief stuurde een foto van de nieuwste aanwinst in de Hoff, die spontaan aan is komen waaien. De Datura, de doornappel, bloeit. Ze behoort tot de nachtschadefamilie. Bedrieglijke schoonheid met haar witte kelken maar giftig tot in elke nerf. Als er verder niets mee gebeurt en ze een veilige plek heeft, is het wel een plant die bewonderd mag worden.

In de avond kijk ik naar een aandoenlijke Koreaanse serie die ‘Sunshine’ heet, en die over een psychiatrisch ziekenhuis gaat met een piepjonge onervaren verpleegkundige. Met vallen en opstaan begrijpt ze haar patiënten steeds beter. Haar sterke kant is de empathie en het luisterend oor, maar ook daar leert ze nog meer stappen in te zetten. Er speelt een ontluikende liefde doorheen. Mooie rollen zijn weggelegd voor de patiënten en evenzeer voor het andere personeel. Hiërarchie speelt eveneens een belangrijke rol en de positie van werkende moeders en diens obstakels die zich voor doen. De zangerige taal is een extra toegift. Een boodschap valt er zeker uit te filteren. Hoe vaag is de grens tussen zin en waan.