Gisteren een oude draad weer opgepakt. Vroeg in de ochtend al wakker. Twee koppen koffie gehaald. Veel te snel de trap opgelopen en buiten adem op de rand van het bed gaan zitten. Daarna het huiskantoor ingericht. Dat wil zeggen, hoog in de kussens, uitzicht over de daken en op de straat, laptop voor me, telefoon onder handbereik en de binnengekomen lectuur. Twee Zin-magazines en een Atelier, een stapeltje oude kranten vooral voor de op te lossen puzzels en het blaadje met de koffie op de plaats van Lief. Schrale troost.
Afspraken staan er nauwelijks. Dochterlief heeft afgebeld. Ze was de fysio van zoonlief vergeten en die moet gebracht worden. Morgen is er weer een dag. Dat betekent dat ik ‘s middags naar het tuincentrum kan. Dus eerst aan de slag op het balkon. Het slimme Robertskruid heeft zich overal tussen gewurmd en verstikt op die manier de groei van de planten die er eerst stonden. Dat wordt met name elimineren en alleen daar waar ze nog prachtig kleurt, zoals bij de mooi tere clematis en lavendel mag ze even blijven. De prunus van de buurvrouw top ik, anders ontneemt ze al het licht hierboven. Voor de vogels weer een handige plek om neer te strijken op de kale takken.
Dat is waar ook. De bezem ontbreekt. De halve bezem die er nog stond is in de vorige opruimwoede naar de vaalt gebracht. Het tuincentrum heeft vast een mooie nieuwe voor me.
In de middag tuf ik naar het tuincentrum. Eigenlijk zoek ik lobelia, zodat het aanzicht ervan aan de Hoff en Lief blijft denken. Verder is er ruimte voor salvia, lavendel, campanula en voor de voorkant in de bakken drie maal twee kleuren pelargonium, roze en wit. Daarna de boodschappen in de vertrouwde buurtsuper. Wat een overvloed is hier toch te verkrijgen vergeleken met de supers in Szigetvar. Alles wat ik daar zo mis ligt hier in veelvoud opgesteld. De prijzen zijn ook in veelvoud zie ik aan mijn bon. Het is maar goed dat zoonlief een tas vol plastic flessen had, dat statiegeld verzacht de rekening een beetje.
Potje koken, zoonlief en schone dochter maken hun eigen potje en rond zevenen komt de op een na jongste benjamin met zijn vader langs om een knuffie te geven aan jarige oom en broer en natuurlijk ook aan ons. Hij kijkt zeer verbaasd want heeft me eigenlijk het meest bewust via het scherm meegemaakt. Al gauw is het ijs gebroken en schaterlachten we om de spelletjes. ‘Er komt een muisje aangelopen’ is nog altijd een topper van de bovenste plank. Dan ontdekt die de auto’s, alleen loopt hij er niet naar toe, maar aan oma’s hand durft hij alles. Extra cadeautje.
Vandaag zijn de gordijnen van de slaapkamer aan de beurt en ga ik bij de net geopereerde oudste kleinzoon op bezoek. Dat had ik beloofd. De pijn op de schaal van 0 tot 10 is drie, geeft hij aan. Dan heb je nog aardig wat te verbijten, maar het is een dappere doorzetter, ondanks dat hij weet wat er allemaal nog komen moet, qua fysiotherapie en alles. In de avond ook nog een belletje van zoonlief uit Amersfoort en een afspraakje gemaakt voor donderdagmiddag.
Zo vult de agenda zich zoetjes aan. De tandarts is nog met vakantie en komt de 24e pas terug. Nu eerst een afspraak maken voor een onderhoudsbeurt aan Truus, die er al weer aardig wat nieuwe kilometers op heeft zitten.
Regen gooit roet in mijn plannen. Nog even wachten met de planten, die wel al buiten aan het acclimatiseren zijn en een malse bui over zich krijgen uitgestort. Daar frist de boel van op.
Mijmeringen 