Dat is ook heel wat waard

De leesclub heeft het nieuwe boek van Murat Isik uitverkoren. ‘In de Mist van Golden Gate Park’ is de titel. Het komt goed uit want met moederdag kreeg ik het boek samen met die prachtige foto’s van de kinderen opgestuurd. Dat scheelt weer.

Lief begint steeds meer ervan overtuigd te raken dat het een goede keuze is om een paar weken alleen te zijn. Er is zoveel te doen in de hof. Hij heeft de schuur geordend en was van allerlei gereedschap tegengekomen die zijn radertjes aardig in beweging hadden gezet. Er is zelfs een zaagbank. Ooit wilde hij aan de slag met oud hout om te zien of hij er een sculptuur uit kon halen. Daar is nu alle rust en gelegenheid voor en wat niet geheel onbelangrijk is, vooral de lust om dat soort bezigheden op te pakken groeit met verve.

Ondertussen maak ik een kookboek voor hem met makkelijke vegetarische stoofpotten en de basisbereiding van rijst, pasta, en couscous en aardappelen met rozemarijn uit de oven. Hij heeft zich vast voor genomen om vers aan het werk te gaan en steeds voor twee dagen te koken.

Deze week duurt langer dan ik had gedacht. Intussen hebben bijna alle kinderen al een telefoontje gepleegd, heeft kleinzoon via de mobiel dikke zoenen lopen uitdelen en is iedereen blij dat ik zaterdag afreis naar Duitsland. Ik realiseerde me dat zoonlief maandag jarig is en dan ben ik precies op tijd. Dat is een leuke bijkomstigheid. Hij zal het niet vieren maar dan ben ik het hoogstpersoonlijke feestelijke presentje.

Als je uitkijkt naar een heuglijk feit duurt het wachten langer. Aan de andere kant gaat het wat het samenzijn betreft weer veel te snel. ‘Het is ook nooit goed of het deugd niet’, mompelt het verleden.

In een van de shortreads van Filosofiemagazine las ik dat de Hongaarse schrijver György Konrád mensen die te laat waren op een afspraak bedankte voor het wachten wat dat veroorzaakt had. Het bracht hem juist de nodige nieuwe gedachten. In de shortread worden de tussentijden geroemd bij het schrijven die je eigenlijk niet zou moeten invullen met van alles en nog wat. Bij mij blijft het eerder leeg daarboven en dan mag ik graag gebruik maken van wat ik hier geleerd heb, namelijk niets doen door alleen in de waarneming te blijven hangen. Of er tuimelt van alles door elkaar heen en dan krijg ik de neiging om de tijd te versnellen door iets te gaan doen, opruimen bijvoorbeeld of iets nieuws creëren.

Sommige ‘tussentijden’ ken ik wel, zoals die van het ongeschrevene, de witregels tussen de zinnen, of de onverwachte gedachte, die op komt poppen dwars door iets anders heen. In die zin is een droom ook een tussentijd, want daar gebeurt wat ik allang had willen doen en het geeft daardoor extra druk om het daadwerkelijk uit te voeren of ze laat me een totaal nieuw onderwerp denken. Inspiratie genoeg na het dromen op zich.

Gedwongen wachten wordt soms lastig omdat er bijvoorbeeld een maaltijd staat te verpieteren. Is het dan handiger om geen tijd te noemen? Misschien zit ik dan een hele middag te wachten. Of is het noemen van een tijd juist goed om het geforceerde stilvallen en zo nieuwe ruimte voor gedachten te scheppen. Degenen die me tegenwoordig het langs laten wachten zijn de pakjesbezorgers, die als regel een ruime marge hebben ingebouwd. Omdat ik de bel boven niet hoor, zorgen zij ervoor dat beneden het huis een extra stofbeurt krijgt of de keuken flink in het sop wordt gezet. Gedachten op nul en gaan. Dat brengt geen verheven zienswijze te berde maar wel een schone kamer of keuken en dat is ook heel wat waard.