Iets wat met liefde door mij onderschreven wordt

Om half zeven lekker aan de tafel en in de vroege morgen, terwijl er volop nijverheid is rond de veldbloemen, puzzel ik een kruiswoordraadseltje bij elkaar. Zo heerlijk wakker worden. De gasten liggen nog in Morpheus armen. Lief was aan zijn dagelijkse ochtendwandeling bezig maar kwam er aangeslagen van terug. Er was, in zijn optiek iets heel ergs gebeurd. Daarvoor moet ik eerst uitleggen dat hij jarenlang een roedel van vier honden heeft gehad en zich zo verweven voelde en voelt met de natuur en de dieren dat hij met ze kan lezen en schrijven. Of het nu grote of kleine hondjes waren, hij wist waar ze behoefte aan hadden. Zo bijzonder. Nu had hij even daarvoor op het achterland een loslopende hond gezien, een zwerfhond dacht hij en moest een keuze maken. De hond vrat iets wat hij had gevonden en liep door naar ons toegangspoortje tot de Hof. Nu voelde lief zich genoodzaakt hem een halt toe te roepen en weg te jagen. En daar was hij ondersteboven van omdat hij wist dat de hond lieve aandacht wilde ontvangen, maar hij dat niet kon geven, omdat het niet mogelijk was de hond onderdak te bieden. Als troost opperde ik dat het misschien een ontsnapte hond was. Dat zalfde het gemoed. Aandoenlijk hoe diep die verwevenheid gevoeld wordt.

Gisteren wilde het gezelschap boodschappen doen, grote boodschappen die zij wilden betalen om tegemoet te komen in de kosten. Het werd de Lidl. Broer beschouwde het als een uitje, ik had meer iets van snel snel de benodigdheden bij elkaar zoeken. Dat werd aftasten en schipperen. Hij had het karretje vast en stapte met de snelheid van een slak langs alle vakken, draaide elk product een paar keer om, wikte en woog en viel van de ene in de andere verbazing, terwijl ik vond dat het eigenlijk toch bijna hetzelfde was als in Nederland. Er zijn wel verschillen, maar in mijn optiek miniem. Toen we door de kassa heen waren zuchtte broerlief dat hij nog veel langzamer er doorheen had willen lopen en toen we bijna het dorp uit waren, dat hij de andere supermarkt ook wel had willen zien. Haha. Ik was toch stiekem blij dat we daar niet aan toegekomen waren en raadde hen aan om samen nog eens terug te gaan. Als je zoals wij één keer in de drie dagen door de zaak gaat en dat een aantal jaren achter elkaar dan is het meer een must dan een uitje.

Schoonzus heeft een oude Zin gevonden in de boekenkast. Het is een kerstnummer en gaat vooral over feestelijke gelegenheden. Een van de koppen in de rubriek van Liddie Austin heet ‘feestelijk met comfort’. Het ging over de film Corsage, die ze een tijdje ervoor had gezien en waarbij Keizerin Sissie, die helaas ook anorexia had, zich steeds smaller liet insnoeren in haar leren corsetten, waardoor ze bij de gelegenheden die ze bezocht ook regelmatig flauw viel, simpelweg omdat ze niet genoeg lucht kreeg.

Natuurlijk glij je dan af in je herinnering en zie ik mijn moeder en mij in de lingeriewinkel op de Amsterdamse straatweg staan. Ik was 14 jaar en een tikje onwillig. Moeder vond dat het tijd werd voor een step-in en een beha. Vooral de eerste was alles behalve vrijheid. Strak gordde de verkoopster mij in de step-in, een stretchgeval waar je in moest stappen en die over je ondergoed werd getrokken met lusjes voor de jarretellen of met vaste jarretellen. Zo werd het bollende buikje in bedwang gehouden. Het zat zoals het er uit zag. Als een harnas. Dankzij dat geval had ik een broertje dood aan dat soort voorgeschreven regels.

Met de aangedane longen kan ik geen strakke beugels of knellend elastiek meer verdragen. Het maakt benauwder dan nodig. De tweede kop van het artikel luidt: Alles wat knelt of schuurt of je de adem beneemt-daar hebben we geen zin meer in’. Iets wat met liefde door mij onderschreven wordt.