Zolang we er allen voor open staan

De eerste dag was er vooral voor het ontdekken en het bewonderen. Broerlief die er zo ongeveer 15 jaar geleden voor het laatst geweest was, kende het huis alleen in de oude staat en raakte niet uitgepraat over de vernieuwingen die gemaakt waren om het huis zijn vitaliteit te laten behouden. Daarna zaten we op het terras en genoten van de ruimte en het groen, de bloemen, de vogels en insecten.

Als je voor de eerste keer hier komt raak je ontroerd door de degelijke aanpassingen die Lief heeft laten doen en het puinruimen wat hij in zijn eentje heeft gedaan om het huis in haar kracht te zetten. Dat kan je je niet indenken als je het niet hebt gezien. Elk woord, elk voorstellingsvermogen schiet tekort. Je voelt wel de liefde voor het geheel dat tot in de kleinste details er doorheen zweeft. Ook bij het ‘etsen en schilderen’ in de Hof is dat duidelijk. Met gevoel wordt er voorzichtig gesnoeid, soms wat rigoureuzer, worden vormen gewijzigd, doorkijkjes gecreëerd en paden en paadjes bevrijd. Het is een oase aan natuur, vrijheid en ruimte.

Broerlief had last van zijn hiel. Lief masseerde en het been werd hoog gelegd. Het maakte wel dat er minder te wandelen viel, al waagden schoonzus en Lief het erop. Niet al te ver, tot aan de Datsja. De hele middag had het er dreigend uitgezien en tijdens de borrel konden we de kist zure appelen al zien hangen. Opeens braken de zware wolkenpartijen open om met harde regenstralen het land onder te dompelen in flinke regenplassen, hagelstenen, en een gigantisch onweer barste los. De beide broers zaten op het terras in de luie stoelen en genoten zichtbaar van het natuurgeweld. Wij bleven in de keuken én om het eten op te warmen én om tot leuke en geanimeerde gesprekken te komen. Bij al die keren dat ik schoonzus gezien had, was er nauwelijks plaats voor vertrouwelijkheid geweest. We lagen elkaar goed en hadden met regelmaat maar een half woord nodig. Beide broers vertoonden soms dezelfde karaktereigenschappen en dat was een feest van herkenning.

We aten voor het eerst aan de grote eettafel in de werkkamer en dat maakte de sfeer zo bijzonder. Het huis leeft weer. Toen het ergste onweer achter de rug was, konden we opnieuw op het terras gaan zitten en ontspon zich een aangenaam gesprek. Door de regen was het frisser geworden en al gauw kwamen er vesten en truien te voorschijn.Lief en ik haalden lantaarns uit alle hoeken en gaten. ‘s Middags had Lief de olielampjes gevuld. Die konden met al die regen niet gebruikt worden maar met een kaars in de lantaarn en een in een blaker was er voldoende sfeervolle verlichting om het gesprek te ondersteunen. Het bezoek was nog een beetje moe van de reis en gingen vroeger dan de avond ervoor naar boven.

Het wonderlijke van het weer hier is dat het van het ene op het andere moment om kan slaan. Zo zijn er zware buien, zo schijnt de zon opnieuw uitbundig. In de ochtend waren de uitgevallen klaprozen weer prachtig opgebloeid en stond alles er fris bij. Vandaag zou de bedbank komen. Bij de koffie ontspon zich een zwaar gesprek over toekomstmogelijkheden, keuzes maken en liefde voor alles wat ons omgaf. Het was niet makkelijk omdat ik vaker toch een beetje de tweespalt voel tussen mijn twee grote liefdes. De kinderen en Lief zelf. Om dat te begrijpen moet je de verbondenheid van ons gezin kennen, de bijzondere band en hoe die gegroeid is. Het blijft schipperen tot we de juiste weg gevonden hebben. Er is altijd een weg tussen hier en daar en dat zal zich vanzelf wijzen, zolang we er allen voor openstaan.