Daar helpt geen ‘lieve-vadertje-of-moedertje’ meer aan

Afgelopen zondag ging de missie ‘Gordijnen wassen’ van start. Het huis heeft hele hoge plafonds, de gordijnen zijn praktisch even lang. Vorig jaar hadden we al eens geprobeerd om de losgeschoten haken vast te maken. Daarvoor kroop Lief op de lange ladder en had de grootste moeite om een haak aan te haken omdat hij zich aan de ladder vast moest houden. Zo wilde ik het niet. De grote tafel had ik in gedachten, maar die bleek nauwelijks te verplaatsen. Konden we dan de keukentafel niet nemen, ook stevig en met de leunstoel erop. Dat bleek niet te gaan, want dame op leeftijd kon niet meer omhoog komen via een te grote opstap. Wat nu. Wijsheid was geboden. De trap. Het kleine keukentrapje, daar zou ik het mee kunnen redden.

Lief bezorgd, of dat wel goed zou gaan en ik wapperde alle ongerustheid weg. Lenige Lientje in actie. Het bleek een lumineus idee. Tafel sjouwen, trapje ernaast, op de tafel klimmen, trapje naar boven takelen, dwars op de tafel zetten, Lief hield de trap tegen. Vanaf de tweede sport kon ik er al bij. Een voet een treetje hoger voor de veiligheid en in een mum van tijd lagen de gordijnen op een hoop. Het wasprogramma duurde per kamerramen drie kwartier. Er waren drie kamers te gaan. Als we klaar waren met het terughangen van de eerste partij gewassen gordijnen was de tweede al weer gewassen en brandschoon.

Het gaf een heerlijk gevoel om die prachtige zonnige oranje gordijnen helemaal tiptop in orde te zien hangen. Vandaag of morgen is de gang aan de beurt. Ik heb eindelijk glassex gevonden bij de Tesco. Eerst de ramen zemen en dan weer voort.

Gisteren was het een lummeldag voor mij. Lief maaide de hele Hof van voor naar achter en is daar dan gelijk een hele middag zoet mee. Ik trok hier en daar gras, schoonde het kruidentuintje op en elimineerde wat akkerkool, dat hier welig tiert als je haar haar gang laat gaan. De witte pioenrozen bloeien al, de rode nog niet. Bij het muurtje staat een hele rij varens die, nu de blauwe regen weg is, het uitstekend naar hun zin hebben.

Toen ik wat zat te suffen op het terras zag ik een mier een indrukwekkend karkas van een wants of iets dergelijks voortduwen en dan weer meetrekken. Oneindig veel kracht moeten ze hebben. Wat hij meesleepte was twee maal zo groot als hijzelf was. Het bracht me even bij het boek ‘Het vertrek van de mier’, een van die onnavolgbare mooie kleine filosofische overpeinzingen van Toon Tellegen. De mier wil weg. Wat de redenen waren somt Toon op via er niet hangende briefjes in zijn verlaten huis. Het gaat over zichzelf vinden, verlangen, grenzen verleggen, onzekerheden overwinnen, moed houden en afscheid nemen. Kleine juweeltjes van hersenspinsels van de kleine mier. Groot in zijn daden, zoals de mier op het terras. Het is me nogal niet stoer om de wijde wereld in te trekken zonder het doel te weten. Ja, ‘De Verte’, maar is die niet overal.

Deze mier hier heeft als einddoel zijn mierenhoop, waarin hij zijn prooi mee zal slepen. ‘Kijk eens vrouw, er is eten voor ons allemaal’. De hele mierenkolonie is trots op die grote sterke mier, die zo goed voor hen zorgt. Ze vieren feest en gaan in optocht naar de keuken voor nog een lekker suikertje erbij.

Als je gedachten je die kant opsturen, wil je elke mier in leven houden. Daar helpt geen lieve-vadertje-of-moedertje meer aan.